In muziek zit een gedicht

Gedichtendag … voor mij is muziek altijd een gedicht. De melodie samen met woorden doet me nog meer dan zinnen op papier.
10 jaar geleden kreeg ik dit nummer van een (toen) goede vriend voor mijn verjaardag. We waren een beetje verliefd op elkaar maar zaten beiden nog in een andere relatie. De vriendschap is uiteindelijk omgeslagen in bitterheid. Ik was te emotioneel, te gevoelig, te Tantieris …
Zijn ironie en dwaze humor was niet altijd leuk. Soms mis ik hem wel, heel even maar.
Als ik dit nummer hoor, komt de herinnering aan een mooie tijd, een leuke vriendschap. Binnenkort wordt hij voor de eerste keer papa. Ik weet zeker dat hij dat schitterend gaat doen.
Al is het contact totaal verbroken, ik wens het hem toch toe.
Dit nummer neem ik mee. Het is van mij nu.

Ik ben van de Kempen …

Thuis, bij mijn lief
is’t goe.
’t Is er warm,
veilig
vertrouwd.
’t Is er van mij,
van ons.
Soms ben ik hem niet waard,
is hij té goe.
Elke dag besef ik
‘de mijne is den beste’

En dat wil zeggen
dat ik hem graag zie,
en zo blij ben
dat hij mij graag ziet.
Hopelijk voor lang
of voor altijd.
Dat is ook goe …

Wee-moed en dan komt Sarah, nog steeds.

De moed ontbreekt. Ze zit in de ‘wee’.

Dikwijls grabbelt ze naar het leven, als een Gandalf die in de diepte stort, tevergeefs, zo lijkt het wel. En ze valt en valt en valt. Dieper en dieper. Ondanks het feit dat dromen uitkomen, dat wensen worden ingevuld, dat ze kan toegeven aan diepgekoesterde verlangens.

De realiteit is meestal niet zo mooi als de Droom. Toch heeft ze geen spijt. Het is alsof ze met haar hand op de deurknop staat, angstig om ze open te doen en toch, vol zin, goesting om te weten of het echt is, of het waar is. Datgene wat ze erachter vermoedt, wat ze meent te horen. Het willen meemaken, het willen proeven. Bijna weten dat ze straks zal moet kotsen van de hoeveelheid, de gretigheid waarmee ze dromen verslindt.

Er wordt aan haar gesleurd. Enkel door haarzelf. De anderen laten haar los, laten haar vrij. Sommigen zijn zelfs totaal ongeïnteresseerd. Het lijkt alsof het hen niet kan schelen dat ze vandaag in zak en as zit, dat ze op zoek is, naar het touw, de reddingsboey, de lifeline… hét antwoord. Dat niet bestaat, waarschijnlijk.

Het is niet genoeg, niet goed genoeg. Het moet meer zijn, het moet beter zijn, het moet …

Ondanks de warmte, de liefde, de vriendschap kan ze dan zo verzuipen in zichzelf. Voelt ze zich zo egoïstisch en tegelijk eenzaam en verlaten. Ondanks het feit dat ze graag een positieve noot zou toevoegen, ontbreekt het haar aan optimisme, aan moed. Angst knijpt haar keel dicht, in zelfverwijt kan een mens verdrinken, dat staat vast.

Ze zit in de wee.

What a day

Er wordt aan mij gedacht vandaag. Op allerlei vlakken.

Imitatie = een compliment?

Vorig jaar merkte ik het voor Babsie op: sommige blogs kopieëren alles wat maar los en vast zit. Vandaag, geheel per ongeluk, kwam ik op dit terecht. Zeker het feit dat het om intieme verhalen en gevoelens gaat, doet me steigeren. Het is zelfs niet fatsoenlijk gekopieerd. Dan krijg ik de neiging om de juiste links bij die artikels te plakken. Aan de andere kant heb ik iets van: Pffff… laat ze maar doen. De PIEMELS! Grrr…

Lieve moeder

Soms voel ik mij zo graag gezien, niet gewoon! Dat er zo van die mensen bestaan die oprecht bezorgd zijn over uw wel en wee, over uw looks en goed voelen. Ja, ik heb geweend van het gepakt zijn. Uw moeder is de beste, simpelweg de beste! 🙂

Put it where the sun never shines …

Chauvinisme is me vreemd. Zeker de laatste maanden is Belg/Vlaming zijn een goede grap in het buitenland. Toch vind ik dat we in één van de beste landen van Europa wonen. Zeker wat sociale zekerheid, werkloosheidsuitkeringen en andere financiële ondersteuningen betreft. Ik vind belastingen betalen dan ook wel normaal (als ze normaal zijn, natuurlijk).

Ik heb echter één zeer groot probleem. Ik verzamel namelijk boetes. Vorig jaar heb ik, als ik snel even tel, rond de 450 euro betaald. Zeker nu ik op dit moment toch heel wat minder verdien, is dat weggegooid geld. Ongeveer de helft daarvan is omdat ik veel te snel rijd. Niet dat ik 120 ga, waar er maar 50 mag gereden worden. Neen, het was een collectie van boetes van 50 euro (de minst zware, dus). Hardrijden is schandalig, ik geef het toe. Dus die boetes betaal ik dan ook zeer boetvaardig.

De andere helft heb ik besteed aan parkeren zonder ticket. Noem me onredelijk, noem me dwars maar ik vind het schandalig dat je moet betalen om ergens te mogen parkeren. De stad is toch van iedereen? De laatste jaren steek ik af en toe wel eens wat geld in een automaat. Het kost me allemaal te veel. Terwijl ik vroeger nog lachte: “Ach, als ik een boete van 12,5 euro moet betalen, is dat voor al die andere keren dat ik gratis parkeerde.” Ahum, gratis parkeren is er nergens meer bij.

Ok, als het een speciaal aangelegde parking is, mét toezicht, dan wil ik wel een centje bijdragen. Maar gewoon mijn auto plaatsen in de straat van Jan met de pet én daar dan nog voor moeten betalen… slik … ik heb er moeite mee. Zeker Antwerpen kan er wat van. Ooit betaalden we 12,5 euro om 4 uur te mogen parkeren. We hadden alles goed geregeld en toen werd zoonlief kotsmisselijk in de Quick. Letterlijk, dus. Tegen de tijd dat we alles hadden opgeruimd en onszelf terug hadden gefatsoeneerd, waren we 21 minuten te laat bij de wagen. Boete: 21,5 euro. Dat was een verdomd dure uitstap.

Nu spreekt de rechter in Oostende het vonnis uit dat parkeerbonnen door privéfirma’s onwettig zijn. Ik ga die mens kussen, ik ga gewoonweg mijn Valentijn in zijn prachtige stad doorbrengen.

Zelf heb ik nog een meer briljant idee (bescheidenheid is me vreemd, vandaag): bouw per stad een aantal goede parkeergarages, laat uw gasten parkeren, zorg ervoor dat al wie meer dan 25 euro spendeert in gelijk welke zaak van uw prachtige stad een parkeerkaartje krijgt waarbij hij/zij geniet van een gratis parkeerbeurt en ik garandeer u: u zal overspoeld worden door toeristen die uw stad aanbevelen bij gelijk welke kennis, vriend enzovoort.

Simplistisch? Hej, that’s me, maar ik weet zeker dat de zon op mijn gezicht zal blijven schijnen als ik na een dagje heerlijk shoppen GEEN briefje onder mijn ruitenwisser vind.

Vrijen of dansen

Ooit zei een vriendin (die nogal bewoog in de muziekwereld): “Als je met iemand goed kan dansen, kan je er ook goed mee vrijen en andersom.”

Sedert gisteren (en misschien ook al wel langer) weet ik dat zoiets absolute onzin is. Manlief en ik kunnen absoluut niet goed samen … dansen. Na een dansinitiatie van Nicky en Wesley kwamen we al tot de ontdekking dat het moeizaam zou zijn. Tellen, mekaar instructies geven en nog eens tellen. Op elkaars tenen trappen, met de knieën manoeuvreren tot in het oneindige. en vooral veel lachen (gelukkig maar). Uiteindelijk genoten we van onze vriendjes die perfect salsa enzo kunnen dansen, keken we naar een hartveroverende Pieter Embrechts en Gabriel Rios en luisterden we naar de schitterende muzikanten van El Tattoo Del Tigre.

We kwamen tot de slotsom: Niks voor ons. Na de zoveelste trompetsolo leken alle liedjes op elkaar en was het eigenlijk vooral leuk om te zien welk effect dit op het publiek had. Koele, kalme Vlamingen/Belgen die na een aantal exotische, hete nummers de neiging krijgen om hun partner te strelen en te kussen alsof ze ganz allein in de Roma waren. Manlief en ik keken onze ogen uit terwijl we als een oudgetrouwd koppel hand in hand op de pluchen stoeltjes zaten. Wij zijn van de rock, wij houden van pop, wij zullen wel exotisch en heet zijn in onze eigen tijd.

Toch een heerlijke namiddag, al was het alleen al maar omdat ik mijn balkleedje mocht aandoen en mijn lakschoenen. Manlief zag er om op te vreten uit in zijn mooie bolletjeshemd. Het ecocafé was een mooie afsluiter. We sloten de keet (zoals gewoonlijk) en waren nog lang niet uitgepraat (ook zoals gewoonlijk).

Sommige vrienden doen deugd aan het hart en de ziel. Met sommige mensen zit je altijd op dezelfde golflengte, zelfs als je een andere mening hebt. Zelfs manlief werd er Tantierislyrisch van. J. & K., wat zien we ze toch graag.

Geel gat

Geel is mijn kleur niet. Het maakt me flets, wittig en ziekelijk. Gele kledij is niet aan mij besteed. Gele muren daarentegen. Het is echter pas sedert deze zomer dat onze vrienden durven zeggen dat de muren in de living zeer mooi zijn. Ze zijn NIET geel meer. Geel is dus eigenlijk niemands kleur.

Hoe kom ik aan dat gat in mijn titel, vraagt u zich misschien af na deze zwaar oninteressante intro? Ik zit sedert woensdag opnieuw met een geel vlak in onze woonkamer. Ik ontdekte namelijk, al een tijdje geleden, hét gat in de markt van de toile cirées. Sinds 4 jaar ben ik al op zoek naar zo’n glad, afwasbaar tafellaken. Er zijn er genoeg, u hoort mij niet klagen over de hoeveelheid, absoluut niet. Maar die motieven, die kleuren, ik waan mij in een huishouden van Jan Steen.

Alles wat ik vraag, is een zwart of een wit of een grijs of desnoods een paars …. maar neen, NIET TE VINDEN. Shopping Center, meubelzaken, Ikea … noppes. Mijn laatste toevlucht: de goeie ouwe dorpsmarkt bracht soelaas. Helaas… enkel in geel gemarmerd. Nu vraag ik je: geel gemarmerd. Aaaaggghhh.

Gekocht dus. Heirkracht. Nood breekt wet. En elk cliché enigszins denkbaar.

“Maken ze nimmer, madammeke. In één kleur, dat vindt ge nooit of te nooit.”

Vandaar het gat. Het gat in de markt! My kingdom for a horse, my living voor een toile cirée in 1 kleur.

De balzalen van mijn jeugd?

Fijne avond, goed gezelschap, veel look … meer moet dat niet zijn.