Spataders zijn een familiale kwaal. Mijn vader liet tien jaar geleden een ‘broek steken’ zoals ze dat hier noemen. Ik loop dan ook zeer graag op mijn blote voeten door het zeewater (is zeer goed volgens mijn moeder) en vermijd lang te staan. Mooi is wat anders. Zo’n blauwe krulletjes op je benen ? Neen, voorlopig nog niet, dank je wel. Het hangt me wel boven het hoofd, natuurlijk. Vroeg of laat zal ik moeten toegeven aan de dikheid van mijn bloed en worden mijn benen gesierd met blauwe linten.
Af en toe kijk ik het al eens even na. Zeker in de zomer draai ik af en toe rond en rond voor de spiegel. Mijn benen zijn nog steeds lintenvrij.
Hete baden zijn naar het schijnt ook niet zo goed. Het is een zonde die ik niet kan laten. Een kokend bad doet me zo tot rust komen. Mmm, ik geniet.
Gisterenavond was ik er weer aan toe. Dus ik ontdeed me van elke kledingstuk en keek, gewoontegetrouw, naar mijn benen. Mijn hart stokte in mijn keel. Oei, blauw???
De eerste tekenen?Zo snel? (Ik was dit weekend nog uitgebreid in bad geweest en had mijn benen toen ook uitgebreid bestudeerd).
Een beetje paniek schoot door me heen. Langzaam liet ik me zakken. (Want in zo’n bad met, volgens de kraan, een temperatuur van 50 graden, wip je niet zo snel in).
Mijn boek “De rode kamer” van Nicci French kon me maar even boeien. Ik bleef maar denken aan die blauwe schijn op mijn benen.
Groot was mijn verbazing dat, na het optillen van mijn rechterbeen, elke blauwe waas was verdwenen. Ook op mijn linkerbeen niets meer te bespeuren. Wat kon er gebeurd zijn? Smurfachtige neigingen?
Mijn blik dwaalde af naar mijn gloednieuwe donkerblauwe stretchjeans die op de stoel lag.
Spataders? Mijn broek, ja!
Gelukkig dat manlief het eigenlijk een (lelijke) niet zo mooie broek vindt. Hij zal ze mij niet dikwijls zien dragen. Ik krijg er namelijk spataders van!
Ziediswiedadieris 
Zeg het eens …