Laat u eens goed gaan!

Soms heb ik van die momenten dat ik wil gillen en krijsen. Waarom?
Omdat ik de ‘weubbe’ krijg van laagjes, fakeheid, leugens, goed fatsoen.
Als puber deed ik dat dan effectief … ze kennen me nog steeds, in elke school waar ik zat. Nu ik erover denk, ook in elke school waar ik lesgaf, vergaten ze me niet echt.
Het moet kunnen, vind ik. Uw gedacht zeggen zonder schroom.
Zelf verleerde ik dat deftig. Genoeg getrek, gekneed, geduw van mijn leerkrachten kreeg me wel in het rijtje.

’t Is dat het rijtje me niet altijd past. Of eigenlijk, nooit past.
Iets langer dan 10 jaar geleden hoorde ik het nummer van Tracy Bonham voor het eerst.

Op slag verliefd… het lijkt me zalig om je zo eens te laten gaan. De hele tijd moeten doen alsof en dan gewoonweg eerlijk zeggen dat het leven shit is, dat je ongelukkig bent, dat je je slecht voelt, dat je iemand iets zou kunnen aandoen van pure frustratie. Soms zou ik dat terug willen kunnen. Het is dat ik altijd moeite heb met de gevolgen. Laaange tenen (letterlijk en figuurlijk) laten me soms wat té veel en te lang zwijgen.

Niet dat het nodig is vandaag, maar ik had weer eens zin in Tracy.

Lekker gillen en brullen en gewoonweg hysterisch zijn. Yep, dat zal het zijn voor vandaag.

Laten wij aanbidden.

Gewoonlijk lees ik 2 of 3 boeken tegelijk. Eentje naast het bed, eentje in de badkamer en eentje dat in de woonkamer en de keuken ligt. Ik lees tijdens het koken, terwijl ik puzzel, tv-kijk, in bed, in bad …

Mijn concentratiemogelijkheden zijn zodanig gelimiteerd dat ik niet genoeg heb aan één boek, ik verslind ze te erg. Maar het boek van Ann-Marie MacDonald “Laten wij aanbidden” laat me niet los. Een prachtig boek, vooral als je wat feministisch aangelegd bent.

De reden dat ik het boek koos, was een werk dat ik nu maak rond vrouwenrechten. Ik vond het op een lijstje dat hierover gaat.

Achteraf bekeken is dat etiket niet echt juist. Dit boek gaat vooral over de schending van vrouwenrechten. Hoe één familie bestaande uit louter meisjes, door één enkele man (de echtgenoot, vader, grootvader) zodanig in de vernieling kan worden gestort, je houdt het niet voor mogelijk. Familiesaga’s zijn echt wel aan mij besteed, deze slaat toch alles.

Vrouwen kunnen zo sterk zijn, ongelooflijk. Ze triomferen over alles en iedereen, zelfs over de dood heen. Het verhaal is echter niet zwart/wit, mijn begrip ging ook wel uit naar de mishandelende man. Het drukte me op het wrange gevoel dat niemand echt goed en echt slecht is, alhoewel een hokje altijd handiger lijkt.

Toen ik achteraf vernam dat de auteur lesbisch is, verbaasde dat feit me niet echt. De lesbische vrijscène werd met grote kennis van zaken geschreven. 😉

Het vrouwelijke standpunt is het belangrijkste in dit boek. Ondanks de alwetende schrijfstijl, is het oogpunt van de vrouwen mooier, beter en dieper uitgeschreven.

Het is een boek waarvoor ik moeilijk de juiste woorden vind. Echt goed, echt lezen … misschien volstaat dat wel?

Arrogant, arroganter, arro… euh… nieuwsgierig?

Vandaag vroeg ik me af wie van mijn lezers (en dat klinkt nóg arroganter dan ik het in mijn hoofd hoorde) naar de Bwards komt. Ik ben de redelijk lange dame die samen met haar maatje u een drankbonnetje zal geven, vergezeld van een glimlach die uit de toppen van mijn tenen komt.

Ik wil niet arrogant overkomen, maar kom jij? (ook lieve glimlach)

Ontrouw

Een paar weken geleden leerde ik Mohow kennen. Zijn roze initiatief kon op mijn absolute steun rekenen. Niet enkel vanwege de kleur dus, maar vooral vanwege de inhoud.

Deze keer gooit hij een stokje in mijn richting. Aangezien ik vroeger tijdens estafette steevast elke stok liet vallen of tegen mijn hoofd kreeg, was het met zekere terughoudendheid dat ik deze overnam.

Een onderwerp waarover ik de laatste jaren zeer weinig te vertellen heb.  Herinneringen aan de radio.

Heel eerlijk? De laatste 10 jaar luister ik amper naar de radio. I-tunes, cd’s, youtube … muziek is een constante in mijn leven. Ik kan niet zonder, het is mijn levensadem. Maar dat vind ik eigenlijk niet op de radio.

Ironisch genoeg : ongeveer 2 jaar geleden ging de cd-speler in mijn wagen stuk. Sedert dat moment ben ik wel verplicht enkel radio te luisteren. Dan zap ik als een echte zapper heen weer tussen Radio2, Donna, StuBru, Radio1 … om dan meestal te blijven hangen op Antwerpen1. Daar spelen ze vooral muziek, zonder té veel reclame en zeker geen gebabbel tussendoor. Dat is dus wat ik zoek.

Ik herinner me dat ik vroeger met mijn vinger op de play- en recordtoets zat te wachten tot die *@*grmbl-dj zijn mond hield, zodanig dat ik de laatste nieuwe hit van Nick Kershaw kon opnemen. Ontelbare cassetjes heb ik versleten en gedraaid tot de tape eraf kwam.

De laatste zender die ik doelbewust elke dag luisterde is StuBru. Heel anti-Donna was ik toen nog. Nu ben ik veel te oud voor StuBru. The Kooks en The Kaiser Chiefs interesseren me niet echt. (Sorry voor de fans). Daarvoor was het Radio2. De zender van mijn ouders, waarop heel veel muziek van ABBA werd gedraaid toen.

Maar steeds kocht ik cd-tjes en cassettes met mijn favoriete muziek erop.

Wat ik me dus wel herinner is het allereerste liedje dat ik opnam. Met mijn gloednieuwe cassetterecorder, gekregen voor mijn plechtige communie. (Ja, ooit was ik katholiek)

“A town called Malice” vond ik toen echt schitterend. Paul Weller bleef in mijn toplijstje staan. Het eerste plaatje dat ik kocht (op mijn elfde) was “Making your mind up” van Bucks Fizz.

Dat was de start van muziek kopen. Zalig … luisteren naar een elpee, een cd met enkel muziek die ikzelf tof vind. Sorry, geen radio voor mij dus. Moest het nu fatsoenlijk online gaan? Maar de term “buffering stream” is geen leuk gegeven tijdens de laatste nieuwe van Kate Bush. Dus cd’s it is.

Avontuur

Als manlief en ik ooit ECHT moesten trouwen, zing ik dit liedje voor hem.

De tekst zegt alles, de melodie lijkt kinderlijk eenvoudig, de gitaar is prachtig …

Ik word er weer helemaal melancholisch, weemoedig en tegelijk heel vrolijk van. Mooi !

Decennium

WIJ ZIJN TIEN JAAR SAMEN, WIJ ZIJN TIEN JAAR SAMEN, WIJ ZIJN TIEN JAAR SAAAAAMEN …

Feestje!

Jij mag me zien zoals ik ben…

10 jaar geleden zat ik op dit moment in een zwarte plaats. In zak en as, verpieterd, verpulverd…

Een aantal lichtpuntjes waaronder manlief die toen nog enkel vriend was, hielpen me wel. Hij babbelde me overal door, bood toen al onvoorwaardelijk zijn sterke schouder aan, sleurde me op hoogst sentimentele wijze dwars door alle stormen heen.

In muziek hebben we mekaar gevonden, uren konden we daar over praten. Louter vriendschappelijk liet ik hem dit nummer beluisteren. Het is op dat moment dat we elkaar aankeken en wat voelden kriebelen.

Nu, tien jaar later, kan ik nog altijd tranen voelen opborrelen als ik dit lied hoor. Het is zo naïef en lief, het is zo puur bijna Laura Lynn-achtig, maar voor ons verwoordt het nog steeds alles wat we tegen elkaar willen zeggen. Hij is effectief de enige man op deze aardbol die nooit mijn masker heeft gezien. Daarom hou ik zielsveel van hem. Wat er ook gebeurd, wat er misschien allemaal nog op onze weg ligt … mijn liefde voor hem zal altijd dat pure en ware behouden. Het was toen een geschenk in donkere dagen … en dat is het nog steeds. Lief, ik zie u graag!

schilderij van  Bart Bakker

Idolaat

“Amai, dat is dan ook wel een dure hobby?” Ze stelt de vraag en de twee ietwat oudere dames lachen eens en knikken bevestigend.

“Hoe lang zijn jullie al fan?” is de wedervraag. We kijken elkaar aan en ik voel me even in het niet vallen. Dan glimlach ik en zeg:”Sedert de jaren 80.” Ze kijken ons bewonderend aan. Het lijkt alsof ik stijg in hun achting, alsof mijn ‘fanschap’ een vrijbrief tot adoratie is. Mijn hoofd schudt ontkennend voor ik het weet. Het is pas mijn tweede concert. Ik heb bijna al zijn cd’s, en minstens 3 ‘best of’ en toch mocht ik hem pas voor de tweede keer meemaken.

Deze dames volgen hem overal. Ze zien elk concert zoveel ze kunnen, overnachten in een hotel als hij in Nederland optreedt en besteden aldus fortuinen aan ‘fan’-zijn. Het is hun passie, terwijl het mij wat doet denken aan Clouseaumania.

Wanneer ben je een ECHTE fan? Als je alle concerten ‘doet’ of wanneer zijn liedjes, zoals voor mij, het verhaal van je leven vormen? Als je keel samenknijpt, zogauw hij zijn ‘r’ laat rollen en hij met fluweelzachte stem je onderbuik doet bewegen? Als de tranen over je wangen stromen, bij het beluisteren van “De ontmoeting”? Als je een heel concert denkt: “Ja, het kan, met puur emotionele, sentimenteel poëtische teksten iets mooi maken, iets prachtig, iets dat mensen roert?” Terwijl je zelf zo dikwijls hunkert naar dat ‘kunnen’. Als de woorden in je hoofd beginnen te vloeien, struikelen over elkaar en je gewoonweg MOET opschrijven wat daar in dat hoofd, in dat hart en in die ziel over elkaar valt?

Mijn naam is Tantieris en ik ben fan van Frank, al sinds de jaren 80. En ik ben daar trots op.

Heldin

Dit bedoelde ik …

Mijn hart begon te bonzen. Wat bedoelde ze daar nu mee? Waarom zat dit in haar mail? Een trailer?
Toen zag ik het. Uw Moeder keek weer even binnen. En zag dat het goed was. Met in mijn hoofd dat 20 februari de dag van het Geweldloos verzet is ….

dikke zoenen voor Uw Moeder 😉

Leegte

Hol, uitgehold,
moe ervan
zitten
denken
kijken
twijfelen
opstaan
neergaan
blijven
zitten

rusten
rusteloos
onzeker