Als kind kon ik uren lopen piekeren, hoe het nu met Meggie en Ralph zou aflopen. Zou hun liefde sterk genoeg zijn? Zouden ze mekaar toch vinden en gelukkig worden? Zou al het verlangen en het smachten na jaren vruchten afwerpen?
Uiteindelijk bleek het allemaal maar bitter en rampzalig te eindigen. Ze hebben mekaar gehad, eventjes… en dat is mooi geweest. Maar zo’n heel leven lopen trachten en smachten naar iemand … amai!
Als kind vond ik dat zo schoon. Zo van de ware liefde en uzelf bewaren voor de echte enige man. Het grootste deel van uw leven ongelukkig zijn en dan uiteindelijk “HEM” toch krijgen.
Vandaag las ik weer een boek van Colleen McCullough (The Touch oftewel Land van Doornen) en was het weer van hetzelfde laken een broek. Ongelukkig huwelijk van bijna 30 jaar. Twintig jaar verliefd zijn op een ander en dan hem toch krijgen als je al bijna bejaard en grijs bent. Schoon, mannen, schoon!
Het dagelijkse leven zegt me nu dat dat toch maar vermoeiend is. Als je heel je lange leven moet wachten om de man te krijgen die je wilt… pffff… De enige ware liefde is eigenlijk wel zever in pakskes. (op z’n Zoersels gezegd) Er zijn genoeg ware liefdes te krijgen, dat is een feit. De kunst is om tevreden te zijn met de huidige liefde. En dat ben ik. Al bijna 10 jaar!
Ziediswiedadieris 
Zeg het eens …