Familie

Helemaal warm kan ik worden. Dan stop ik mijn handen achter mijn rug, doe ik mijn benen strak over elkaar. Want anders … omhels ik hen, knuffel ik hen te pletter en laat ik met heel mijn lijf zien dat graag zien zo fijn kan zijn.

Manlief zat met een hele kleine baby op schoot prachtig mooi te wezen. De krop in mijn keel heeft zich stuitliggingsgewijs een weg gebaand toen we naar huis reden. Tranen met tuiten, want oud verdriet was nog niet helemaal over.

Kleine handjes die graaien naar mijn oorbellen,  oogjes volledig gericht op mijn ketting, een getuit mondje dat zoekt en zuigt op een ‘tutje’.

Ik weet dat ik het moet afschrijven, ik weet het al heel lang. Toch blijft het telkens een stoot in mijn maag, een knock-out van jewelste. Ik heb mijn eigen kleine ventje geknuffeld en gekoesterd tot ik hem in bed kon leggen. En mijn lief heeft zijn schouder aangeboden en me vastgehouden terwijl alle pijn er uit kwam en ik huilde zoals ik al bijna drie jaar niet meer gehuild heb.

Ik ben blij, met mijn mannen in huis en met mijn lieve familie die naar me lacht en met me grapt.

Toch is hij er nog … de pijn die ik meende geamputeerd te hebben. Hij sloeg me in mijn gezicht vandaag. een pijnlijke verrassing. Het huilen luchtte op, ik kan weer lachen en blij zijn. Met mijn mannen … en met mezelf.

IJdel

Narcisme? Vol van mezelf? Arrogant? Mmm, zo’n header doet het wel vermoeden, niwaar?

Geen zorgen

Ik lees wat berichtjes van lieve medebloggers die zich niet zo goed voelen of wat aangevallen of boos of … (neen, ik ga niet linken). Mijn hart gaat naar iedereen uit en dan heb ik altijd goesting om ze aan mijn boezem te drukken.
Mijn boezem blijft virtueel, hopelijk niet viraal. Dus het zal bij dit blogje blijven.

Toen ik gisteren in mijn wagen naar mijn verplichting reed, hoorde ik dit nummer. De man achter mij heeft zich ofwel de ogen uit zijn hoofd gewreven ofwel heeft hij de politie gebeld wegens zotte vrouw achter het stuur van een wiebelende Clio.

Geen zorgen, enkel luidkeels meebrullen en dansen achter het stuur … dat gaat prima, hoor. Mijn handen deden het voornaamste werk, mijn linkervoet duwde tegen de zijkant en daardoor kon ik perfect op en neer wippen. Probeer het u niet voor te stellen, het is te zot voor woorden en ogen. Maar heerlijk, man, heerlijk! Don’t you worry about a thing!

Pak me dan!

Een pakkende titel bedenken. Ingenieus en toch zeer simpel.

Het lukt me niet vandaag. Een kernachtig woord of bondige zin die samenvat waar mijn bundel over gaat. Liefst nog voor het gepubliceerd gaat worden natuurlijk.

Ik zoek en denk en breek mijn hoofd.

Je hebt van die mensen die dat zo uit hun mouw schudden. Democracity vind ik keigoed gevonden. Zoiets zou ik ook willen kunnen. Enige ideetjes?

Dramatische werkvormen rond mensenrechten. Daar gaat het over. Enig idee? Iemand? Outthere?
Hellluuuuup…