Roze, roze, roze …

Viel ik daar toch wel midden in de vergadering (?) binnen. Zeer onverwacht, misschien wat spelbrekerig, maar de ontvangst was meer dan hartelijk.

De glimlach die minstens 20 kilometer op mijn gezicht gebeiteld bleef, was heerlijk. Niet zo’n lieve wat-ben-ik-toch-gelukkig-glimlach, maar een ondeugende jongens-wat-heb-ik-nou-aan-mijn-fiets-hangen-smile van het ene oor tot het andere.

Ik zat bijna luidop te grinniken in de bus. Het lot, wat kan het anders zijn, bracht me tot bij Ann en Skolgen. Gewoonlijk steek ik net op dat punt de straat over. De mooiste winkels zijn aan die kant. Vandaag dacht ik bij mezelf: “Laat ik nu eens rechts blijven, en even naast dit prachtig gebouw lopen.” Soms doet het me denken aan een aquarium: je kijkt perfect binnen.

En dat deed ik ook vandaag. Na drie stappen had ik door dat ik de mevrouw en de meneer die gezellig koffie zaten te drinken al eens eerder zag. Waar? Wanneer? Wie waren dat ook al weer?

Ik moest maar een blik op mijn eigen roze sjaal werpen en mijn euro viel ter plekke. Zou ik? Neen! Ja? Misschien? Met alle verlegenheid in die roze sjaal verborgen, stapte ik binnen en sprak de roemrijke woorden: “Sorry dat ik stoor (moesten we vroeger op het bureau van zuster directrice ook altijd zeggen) maar ik kom u even mijn roze sjaal laten zien.” De knuffel die ik toen kreeg, deed alle twijfel verdwijnen. Skolgen is een zeer lieve man, met veel enthousiasme. Ann kreeg er waarschijnlijk geen speld tussen, maar dat maak ik volgende week op het Girl Geek Dinner wel goed. Eigenlijk had ik zelfs nog zin om me aan tafel te zetten en een tas thee te bestellen. Maar dat zou wat té vrank en vrij geweest zijn. Volgende week dus, koffie en thee … ik trakteer. Want zijn roze sjaal … is nog altijd te kort!

rrrrrrrr…..

Ratelen… wanneer ik het doe en jij bent in de buurt: maken dat je wegkomt! Voor je het weet, krijg je voor de vijfhonderste keer hetzelfde ‘interessante’ verhaal, met dezelfde ‘grappige’ clue na exact dezelfde ‘spitsvondige’ opbouw.

Saai!!!!

Na een gesprek met een goeie vriend en zijn hele lieve vrouw, bedenk ik het toch weer. Ik heb moeite met stiltes in een conversatie en solliciteer altijd voor de nutteloze invulling ervan. Soms hoor ik mezelf dezelfde vervelende onderwerpen gebruiken om grappig te zijn en kan ik mezelf wel schieten bij de zoveelste herhaalde opmerking.

Bij het desbetreffende koppel lijk ik altijd uit te komen op mijn bikinicomplexen. Ik realiseerde me pas dat het op één of andere manier daar telkens op uitdraait. Hoe fantaaastisch ik me wel voel in een badpak en hoe ik nooit of van zijn lange leven niet met vrienden naar een sauna zal gaan.

Of met andere woorden, ik moest dringend zoonlief bij elkaar gaan grabbelen en huiswaarts keren, want ik werd moe van mijn eigen onzin.

Tja, soms word ik zo moe, meneer, zo moe!