Van mijn 15de tot mijn 20ste werd mijn wereldbeeld compleet door elkaar geschud telkens ik een boek las van Stephen King. De eerste was Carrie (hoe kan het anders?) en toen kwam Christine en It … Ik verslond ze, die boeken. Maar was elke keer volledig onder de indruk. Na zo’n boek leek de aarde bewoond met slechte mensen die er op uit waren je iets aan te doen dat wreder was dan Hitler. Achter elke hoek, achter elke muur kon er iets je bespringen en levend verslinden. Het desolate gevoel dat de hoofdrolspelers altijd hebben, de eenzaamheid van het leven dat ze leiden, de wreedheid van de mensen rondom hen … ik lag er wakker van.
Jaren later kreeg ik The Dreamcatcher (boek én film) voor mijn verjaardag. Na het boek haakte ik af. De film zou er te veel aan zijn.
De afgelopen dagen las ik Rosie. Een vrouw wordt 14 jaar mishandeld door haar man, die politieagent is. Wat meteen wil zeggen dat niemand haar helpt, haar man alle toegang krijgt om haar op te sporen wanneer ze verdwijnt en ze dus het recht in eigen handen zal moeten nemen.
Soms bijt ik de nagels van mijn vingers en heb zin om te roepen: “Pas op, hij staat om de hoek!” maar bij het lezen klinkt dat zo onozel. Ik verdwijn in het boek, in het verhaal en word altijd ‘wakker’ met een enorm angstig gevoel. Het duurt wel enige dagen eer ik weer met een gerust hart door onze donkere gang loop en ik weer kan in slaap vallen zonder dat ik manlief naast me moet voelen.
Soms voel ik me terug 16 … waar een boek van Stephen King al goed voor is.
Ziediswiedadieris 
U beschrijft hier precies waarom ik Stephen King gewoonweg niet durf lezen!