Idolate Oppervlakkigheid

Groot, slank, met zwart haar. Ja, dat was ‘em voor mij. Later, wanneer ik groot was, zou ik met zo’n man trouwen. Deed ik ook.

Nog steeds doen dat soort mannen mijn hoofd omdraaien op straat. Keanu Reeves mag zijn sloefkes gerust eens onder mijn bed zetten en Johnny Depp (ok, niet groot maar wel zwart) kan mij krijgen. Over mijn puberale idolatrie wat Pieter Embrechts betreft, is er al genoeg geschreven. God, Please, Laat Ons Er Over Zwijgen.

Wat imperfectie aan de man in kwestie is zeer belangrijk. Laat hem loenzen, een scheve/grote neus hebben, ietwat afhangende schouders. Geen ‘Ken’-types in mijn buurt a.u.b.

Vandaar dat ik altijd wat terugdeins bij het kijken naar een film waarin Brad Pitt meespeelt. Ken? Yep, absolutely! Perfect lijf? Ongelooflijk! Blond? Uhu!

Dus … niet interessant? Mmm, dat niet helemaal.

De eerste keer was Legends Of The Fall. Misschien vanwege de waterval die deze film deed ontspringen, maar sindsdien vind ik hem toch wel ‘waw’. Gisteren deed The Mexican het ook weer. Op een bepaald moment heb ik het luidop gezegd: “Die Brad Pitt is toch wel echt een hele schone man.” Manlief moest even glimlachen, hij weet van mijn twijfels omtrent deze blonde Mr. Perfect.

Een goed acteur … ja, dat is hij wel. Zowel in de ernst en gevoeligheid, als in de wreedheid als in de humor is hij schitterend. Als hij binnenmonds mompelt (blijkbaar heb ik iets met mannen die niet kunnen articuleren?!), als hij glimlacht, wanneer hij huilt … zeer knap dus.

Mmm, zo’n gevoelige man voorzien van wat ernst en humor in evenwicht. Met prachtige blauwe ogen en veroverende glimlach. Een man die mijn hart sneller doet kloppen en het bloed doet suizen in mijn oren. Tiens, Brad Pitt lijkt wel op mijn lief?!

Alles stil in huis, zoon zit (pedagogisch verantwoord) tv te kijken, ik in de slaapkamer achter de computer …

Euh …

MAAAAAAAAAANNNNNNLIEIEIEIEIEEIEF … JOEHOE ! Kom eens eventjes ????