Zoonlief geeft regelmatig commentaar op mijn kleding. Doordat ik in het ‘moederhuis’ enkel van die satijnen japonnen droeg, is hij daar volledig weg van. (Tenminste, ik denk dat het daardoor komt, hij smeekt me altijd om van dat soort japonnen aan te doen, terwijl ik me er te pletter in zweet!)
Hij kan ook, vol adoratie, uitroepen: “Mama, wat ben je mooi!!!”
Ja, ja, ons kind heeft oog voor schoonheid.
Vanmorgen zat hij op het toilet terwijl ik me verder aankleedde. Hij kijkt dan toe en babbelt ondertussen honderduit met het volume van tien dokwerkers die naast een werkende kraan staan. Maar plots viel er wat stilte en keek hij zeer aandachtig: “Mama, ik vind dat goud niet zo mooi”. Aangezien ik goudkleurige kledij redelijk … euh … marginaal vind en ik zelfs geen enkel goudkleurig juweel bezit, viel ook langs mijn kant een kleine stilte.
Hij zag mijn verwarring en wees met puntig vingertje: ‘Dat, mama, dat goud vind ik niet zo mooi. Is dat goud?”
Ik kijk. O, neen, jongen, dat is … euh … beige.
Met rode kaken doe ik snel mijn trui aan. Bah, zelfs kleine jongens vinden huidkleurige bh’s maar niks.
Ziediswiedadieris 
Zeg het eens …