Ooit bestelde ik bij de Joepie met een handgeschreven briefje maltesers, die mijn toenmalige lief gratis kreeg op Valentijnsdag. Ik kocht ook een setje rood ondergoed en van die fluffy pantoffeltjes, waardoor hij de slappe lach kreeg en ik zwaar op mijn tenen was getrapt. Ik durf zelfs toegeven dat ik hem van die flauwe teddybeertjes schonk met een hartje waarop “I love you” stond.
Ok, ik was 17 en stapelverliefd. En ik vond Valentijn de mooiste dag van het jaar. De pech was: dat toenmalig lief vond het maar niks en ik kreeg dan ook alleen maar een bos gele rozen. (Wat symbool is van vriendschap of haat, iets wat ik niet meteen verlangde op dat moment)
Ik wilde veroverd worden, met banners in de lucht achter een vliegtuig, een boodschap op de nationale tv, een verrassingsfeest met Pieter Embrechts (die toen ook nog maar amper 20 was) als hoofdact ofzoiets. Het kon me niet schelen, als ik maar het gevoel had dat er moeite werd gedaan om mij te krijgen.
Op mijn zevendertigste ben ik de romantiek nog steeds niet ontgroeid. De vorm ervan is gelukkig al wel geëvolueerd.
Wij doen niet aan Valentijn. Wij vinden dat commercieel … ja, ik weet het, dat is keicool om zoiets te zeggen. De Flair is zever en rode hartjes met I love you zijn onozel.
Maar ik kan nog altijd helemaal goedgezind worden van een lief/mooi/grappig kaartje en mijn lief die met spotlichtjes in zijn ogen een kusje gooit als hij naar zijn werk vertrekt. Ik wil de Valentijn, helemaal, met huid en haar.
Hij weet het. Misschien dat hij het daarom juist NIET doet. Geen commercieel circus aan mijn lief zijn lijf. No way …
Wacht maar, binnen een paar dagen doet hij ineens romantisch of iets heel zots (wat voor mij liefst nog met elkaar te maken heeft). Ja, dat doet hij … en anders …
O jee, dan zwaait er wat.
Ziediswiedadieris 
Zeg het eens …