“Ja, dat is even grappig, maar na verloop van tijd …”. Verder doet hij er het zwijgen toe. Ik staar verbijsterd naar mijn hoofd in de spiegel. Net van de kapper, met weer mijn Ozark Henry-kapsel. Een beetje fier, zoals altijd wanneer ik van de kapper kom want ik voel me dan telkens ongelooflijk knap en glamoureus. Helemaal in the mood want mijn kapper is een hele toffe gast die soms bijna scheef knipt omdat we beiden zo hard moet lachen met mijn flauwe Tantieris-grapjes.
Manlief vindt er niks aan. Dat kapsel, dan. Die kapper valt, volgens hem, wel mee. Drie weken liep ik ermee rond, met mijn verpletterd glamoureuse (woord bestaat niet volgens de woordenlijst??) gevoel. Mijn lief heeft zelden negatieve commentaar op mijn uiterlijk. Integendeel, ik beschik over een man die me regelmatig de hemel inprijst en me behoorlijk aantrekkelijk kan vinden. (Ok, niet op de zaterdagochtend na een zwaar feestje) Mijn zelfbeeld is er zwaar op vooruit gegaan dankzij mijn beddegenoot.
Maar dat Ozark-Henrykapsel heeft hij blijkbaar wel gehad. Eerlijkheidshalve vond ik het de laatste tijd ook wat minder worden. En neen, ik krabbel niet terug wegens het graag ‘pleasen’ van mijn betere helft.
Enfin … de kapper wordt dus rijk dankzij mijn afspraakje voor deze namiddag. Ik ga mijn haar laten knippen. Voor de 2de keer in 1 maand tijd.
Bij het zien van bijgevoegde foto zei manlief: “Tja, die heeft wel een rond gezicht, hee, en dat van u is nogal lang. Maar het zal niet slecht zijn, denk ik”. Hij wendde zich af en ging verder met zijn laptop.
Pfff, wat zijn die complimenten nog waard? Zo lief is hij nu ook weer niet! Dat hij eerst eens naar zichzelf kijkt?!
Ik ben georgeous, prachtig, machtig! Allez, volgens de kapper toch!
Ziediswiedadieris 
Zeg het eens …