Vanavond is het zover. Ik ga de wereld verbeteren. Ik ga alles anders maken, gevangenen bevrijden, dorstigen laven, hongerigen spijzen, naakten kleden, vreemdelingen herbergen, zieken bezoeken en doden begraven. Of zoiets, toch.
Na een half jaar werken rond mensenrechten en af en toe toch wel mijn ogen moeten opentrekken van het schrikken, heb ik besloten dat ik mijn idealistische puber terug naar boven ga laten komen. Ik heb me ingeschreven om mee te gaan schrijven voor Amnesty International.
Op de site stond dat het vooral een vrouwengroep was, dus ik bid en hoop dat ik niet in een soort vrouwengilde terecht kom (met alle respect voor de KAV).
Aangezien ik niet zo goed functioneer in groepen, zal ik mijn roze balpen meenemen als steun en mijn liefste glimlach oppoetsen. Ach, ik moet toch alleen maar schrijven en niet babbelen. En schrijven … daar oefen ik toch al een aantal jaartjes op, niwaar!
Update: sedert half 9 mag ik de SovjetUnie en Laos niet meer binnen. Ik wist niet dat dit zulke gevolgen kon hebben, maar what the heck …
Ziediswiedadieris 
Zeg het eens …