Jij mag me zien zoals ik ben…

10 jaar geleden zat ik op dit moment in een zwarte plaats. In zak en as, verpieterd, verpulverd…

Een aantal lichtpuntjes waaronder manlief die toen nog enkel vriend was, hielpen me wel. Hij babbelde me overal door, bood toen al onvoorwaardelijk zijn sterke schouder aan, sleurde me op hoogst sentimentele wijze dwars door alle stormen heen.

In muziek hebben we mekaar gevonden, uren konden we daar over praten. Louter vriendschappelijk liet ik hem dit nummer beluisteren. Het is op dat moment dat we elkaar aankeken en wat voelden kriebelen.

Nu, tien jaar later, kan ik nog altijd tranen voelen opborrelen als ik dit lied hoor. Het is zo naïef en lief, het is zo puur bijna Laura Lynn-achtig, maar voor ons verwoordt het nog steeds alles wat we tegen elkaar willen zeggen. Hij is effectief de enige man op deze aardbol die nooit mijn masker heeft gezien. Daarom hou ik zielsveel van hem. Wat er ook gebeurd, wat er misschien allemaal nog op onze weg ligt … mijn liefde voor hem zal altijd dat pure en ware behouden. Het was toen een geschenk in donkere dagen … en dat is het nog steeds. Lief, ik zie u graag!

schilderij van  Bart Bakker