Freeeeeee… Nelson Mandela

Vanavond is het zover. Ik ga de wereld verbeteren. Ik ga alles anders maken, gevangenen bevrijden, dorstigen laven, hongerigen spijzen, naakten kleden, vreemdelingen herbergen, zieken bezoeken en doden begraven. Of zoiets, toch.

Na een half jaar werken rond mensenrechten en af en toe toch wel mijn ogen moeten opentrekken van het schrikken, heb ik besloten dat ik mijn idealistische puber terug naar boven ga laten komen. Ik heb me ingeschreven om mee te gaan schrijven voor Amnesty International.

Op de site stond dat het vooral een vrouwengroep was, dus ik bid en hoop dat ik niet in een soort vrouwengilde terecht kom (met alle respect voor de KAV).

Aangezien ik niet zo goed functioneer in groepen, zal ik mijn roze balpen meenemen als steun en mijn liefste glimlach oppoetsen. Ach, ik moet toch alleen maar schrijven en niet babbelen. En schrijven … daar oefen ik toch al een aantal jaartjes op, niwaar!

Update: sedert half 9 mag ik de SovjetUnie en Laos niet meer binnen. Ik wist niet dat dit zulke gevolgen kon hebben, maar what the heck … 

Jong en oud

“Wanneer je jong bent, maak je je enorm druk over de eventuele onvolmaaktheden. Terwijl je altijd automatisch mooi bent, gewoonweg vanwege je leeftijd”

Manlief sprak een aantal wijze woorden op het feestje van vorige vrijdag. Het liep er vol ‘Jeugd’ waarmee ik wil zeggen dat de gemiddelde leeftijd iets van een 24 zal geweest zijn. Op een bepaald moment voelde ik me toch eventjes ‘oud’, zeker toen iedereen me met Tante Ieris begon aan te spreken. (Wat eigenlijk ook effectief mijn functie was)

Toch is het allemaal een kwestie van perceptie. Mijn jeugdvriendin is even oud als ik. Háár man is drie jaar jonger terwijl de mijne 7 jaar ouder is. Wat maakt dat zij 10 jaar verschillen. (Hej, ik kan tellen!). Manliefs beste vriend is drie jaar ouder dan hijzelf terwijl diens vrouw 6 jaar jonger is. Dus ik verschil 10 jaar met J en 4 jaar met K. Hun kinderen zijn respectievelijk 13 en 16 jaar ouder dan onze zoon. Zij waren vroeg en wij waren laat. Een andere vriendin is 6 jaar ouder en dus slechts 1 jaar jonger dan manlief terwijl E. 5 jaar jonger is en dus 12 jaar verschilt met manlief. Haar nieuw lief is 1 jaar jonger en dus 6 jaar minder lang hier dan ik.

Enfin… deze verwarrende onzin om te zeggen dat het gewoon is hoe je je voelt en dat het getalletje niet altijd belangrijk is.

Ben ik hier de uitvinder van het grootste cliché allertijden? Niet echt. En toch …
In mijn hart ben ik nog steeds jong. Mijn lijf ziet er echter zo niet uit. Dat merk ik af en toe. Als ik het beste van mezelf sta te geven op een dansvloer, kan ik zo meedoen met de Jeugd. Maar als mensen me enthousiast staan te vertellen over hun nieuwe job en ik merk dat ze nog maar een aantal maanden werken, voel ik me zelfs ouder dan Uw Moeder.

Mijn nichtje is 7 jaar jonger en haar beschouw ik nog altijd als een kind. Terwijl ik vorige vrijdag beter kennismaakte met een vurige, knappe madame die, begot, geboren werd toen ikzelf in het tweede middelbaar zat. Bij haar had ik het gevoel dat ik volledig in haar denkwereld paste en we dus wel van dezelfde leeftijd konden zijn.

Ooit dacht ik dat de onzekerheden, de angsten, de zorgen voorbij zouden gaan met het ouder-worden. Nu weet ik dat het aan jezelf ligt. Jongeren zonder zorgen zijn dikwijls ouderen zonder zorgen. Ik ben,was,word geen van beiden. OOIT!

Vandaar dat ik vandaag toch erg tevreden probeer te zijn met die 37. Niets moet echt nog. Alles mag en kan. Er zijn nog kansen, minder weliswaar, maar dikwijls mooiere en betere. Er is een verleden om uit te leren en een toekomst om naar uit te kijken. En een heden om ontzettend van te genieten.

(Ik kreeg een stokje van iemand en ik weet echt niet meer van wie. Foto’s uit de oude doos. De lelijkste die er bestaan waarop ik vreemd genoeg nog wel herkenbaar ben. Hierbij in orde dus)

Trouwens: bericht aan die niet onknappe, ietwat oudere (lees: van mijn leeftijd) zwartharige man. Als je tegen een vrouw zegt: “Sta jij je hier goed te amuseren of kijk jij hoe je kinderen zich amuseren?”, mag je er gegarandeerd zeker van zijn dat ze NIET met jou naar huis zal gaan. Als u mij nog eens wil versieren, dan zoek je maar een andere openingszin. Btw, wat deed u eigenlijk op dat feestje? Niet te oud voor zo’n dingen????

Black

Toch wel wat ironisch dat één van de minst zwarte artiesten zo’n zwarte clip maakt. Een beetje zelfspot is hier wel op zijn plaats. Elk cliché over de zwarte medemens komt tot uiting.

Gelukkig kunnen ze er zelf mee lachen. Doet me denken aan een oude vriendin die tegen haar (Zaïrese) man in de donkere hal ’s avonds altijd zei: Doe je mond eens open, dan zie ik je tenminste staan.

Het nummer is schitterend. Joni Mitchell never lies!

Miss kapsel 2008

“Ja, dat is even grappig, maar na verloop van tijd …”. Verder doet hij er het zwijgen toe. Ik staar verbijsterd naar mijn hoofd in de spiegel. Net van de kapper, met weer mijn Ozark Henry-kapsel. Een beetje fier, zoals altijd wanneer ik van de kapper kom want ik voel me dan telkens ongelooflijk knap en glamoureus. Helemaal in the mood want mijn kapper is een hele toffe gast die soms bijna scheef knipt omdat we beiden zo hard moet lachen met mijn flauwe Tantieris-grapjes.

Manlief vindt er niks aan. Dat kapsel, dan. Die kapper valt, volgens hem, wel mee. Drie weken liep ik ermee rond, met mijn verpletterd glamoureuse (woord bestaat niet volgens de woordenlijst??) gevoel. Mijn lief heeft zelden negatieve commentaar op mijn uiterlijk. Integendeel, ik beschik over een man die me regelmatig de hemel inprijst en me behoorlijk aantrekkelijk kan vinden. (Ok, niet op de zaterdagochtend na een zwaar feestje) Mijn zelfbeeld is er zwaar op vooruit gegaan dankzij mijn beddegenoot.

Maar dat Ozark-Henrykapsel heeft hij blijkbaar wel gehad. Eerlijkheidshalve vond ik het de laatste tijd ook wat minder worden. En neen, ik krabbel niet terug wegens het graag ‘pleasen’ van mijn betere helft.

Enfin … de kapper wordt dus rijk dankzij mijn afspraakje voor deze namiddag. Ik ga mijn haar laten knippen. Voor de 2de keer in 1 maand tijd.

Bij het zien van bijgevoegde foto zei manlief: “Tja, die heeft wel een rond gezicht, hee, en dat van u is nogal lang. Maar het zal niet slecht zijn, denk ik”. Hij wendde zich af en ging verder met zijn laptop.

Pfff, wat zijn die complimenten nog waard? Zo lief is hij nu ook weer niet! Dat hij eerst eens naar zichzelf kijkt?!

Ik ben georgeous, prachtig, machtig! Allez, volgens de kapper toch!

Lees mij

In vijf vragen een volledig correcte persoonsbeschrijving. Da’s straf!

You Are An Exclamation Point

You are a bundle of… well, something. lot to yourself.You’re often a bundle of joy, passion, or drama. You’re loud, brash, and outgoing. If you think it, you say it. Definitely not the quiet type, you really don’t keep a You’re lively and inspiring. People love to be around your energy. (But they do secretly worry that you’ll spill their secrets without even realizing it.) You excel in: Public speaking You get along best with: the Dash

What Punctuation Mark Are You?

via Bnox

In 10 punten weer wat slimmer, weer wat wijzer.

Ik heb veel geleerd. Heel veel nieuwe dingen die ik nog niet wist, niet kende, niet had gezien.

1. Het is niet slim om rap, rap, rap ‘patatjes in den oven’ te maken als je snel weg moet. Mijn linkerwijsvinger is serieus verbrand.

2. Ik ben uniek! Ik kan verloren rijden met GPS. (Ik moest in Gent rechts aanhouden, de autostrade verlaten en dan links aanhouden. Links aanhouden. Dat zei Sara (zo doopten wij onze GPS). Ze zei het wel een keertje of vier. Als een zeer flink en soms zelfs gehoorzaam meisje deed ik wat ze zei. Waardoor ik dus 1,60 euro heb betaald omdat ik IN en toen ook weer UIT de ondergrondse parking moest. Ik stopte langs de kant en heb een halve minuut tranen met tuiten gelachen want ikzelf vond het wel ongelooflijk stom en onozel en grappig.)

3. Girl Geeks bestaan echt. Dat is geen grap. Smart Companion is niet dat/die-gene waar ik ’s avonds mee ga slapen maar wel degelijk iets dat bestaat. En het is ook geen, ik herhaal geen, speelgoed.

4. Je parle le francais avec beaucoup cheveux dedans. Je comprends très bien la madame en avant. Maintenant je connais tout du smart compagnon.

5. Een goodiebag kan leuke dingen omvatten. Heeeeeel leuke ROZE dingen. Manlief vond dat ook.

6. Ik kan zeer nijdig worden als ik tien minuten voor een sportpaleis sta te wachten om diezelfde manlief af te halen die volgens mij, zijn gsm in een glas champagne had liggen.

7. Ik babbelde vooral met de mannen op het Girl Geek Dinner. Ik vond dat zeer aangenaam. Ik babbel graag met mannen. De vrouwen waren ook tof. Met hen wil ik volgende keer nog wat langer en meer praten.

8. Clo is een straffe madam met een ongelooflijk mooie stem. Haar accent (nu ja) is om jaloers op te zijn. Ze mag voor mij wel eens wat inspreken op mijn antwoordapparaat.

9. Ik zat naast Tante Annie, die ik wel bewonder. Maar ik was eigenlijk Uw Moeder. Dus ik zat ineens tussen 2 tantes in. Ik werd geTantwished.

10. Ik was blij met het gezelschap van Uw Moeder. Wij zijn dikke vriendinnen geworden, nog dikker dan we al waren. We hebben de hele avond gebabbeld over ons venten, ons kinderen, ons haar en onze kleren. Wij zijn interessant. En slim!

Maar toch niet slim genoeg om alles te onthouden:

Bij deze wil ik wel de groeten doen: van Steffest aan Smetty. Helemaal vergeten en sorry dus.

Valentijn? Neeee …

Ooit bestelde ik bij de Joepie met een handgeschreven briefje maltesers, die mijn toenmalige lief gratis kreeg op Valentijnsdag. Ik kocht ook een setje rood ondergoed en van die fluffy pantoffeltjes, waardoor hij de slappe lach kreeg en ik zwaar op mijn tenen was getrapt. Ik durf zelfs toegeven dat ik hem van die flauwe teddybeertjes schonk met een hartje waarop “I love you” stond.

Ok, ik was 17 en stapelverliefd. En ik vond Valentijn de mooiste dag van het jaar. De pech was: dat toenmalig lief vond het maar niks en ik kreeg dan ook alleen maar een bos gele rozen. (Wat symbool is van vriendschap of haat, iets wat ik niet meteen verlangde op dat moment)

Ik wilde veroverd worden, met banners in de lucht achter een vliegtuig, een boodschap op de nationale tv, een verrassingsfeest met Pieter Embrechts (die toen ook nog maar amper 20 was) als hoofdact ofzoiets. Het kon me niet schelen, als ik maar het gevoel had dat er moeite werd gedaan om mij te krijgen.

Op mijn zevendertigste ben ik de romantiek nog steeds niet ontgroeid. De vorm ervan is gelukkig al wel geëvolueerd.

Wij doen niet aan Valentijn. Wij vinden dat commercieel … ja, ik weet het, dat is keicool om zoiets te zeggen. De Flair is zever en rode hartjes met I love you zijn onozel.

Maar ik kan nog altijd helemaal goedgezind worden van een lief/mooi/grappig kaartje en mijn lief die met spotlichtjes in zijn ogen een kusje gooit als hij naar zijn werk vertrekt. Ik wil de Valentijn, helemaal, met huid en haar.

Hij weet het. Misschien dat hij het daarom juist NIET doet. Geen commercieel circus aan mijn lief zijn lijf. No way …

Wacht maar, binnen een paar dagen doet hij ineens romantisch of iets heel zots (wat voor mij liefst nog met elkaar te maken heeft). Ja, dat doet hij … en anders …

O jee, dan zwaait er wat.

Floeps

Een dag van enkel dagelijkse beslommeringen. Manlief gooit fles rode wijn om. Wist je dat de voeg van uw vloertegels een donkerder kleurtje krijgt dat er niet meer af gaat? Het agenda van zoonlief is al 2 weken kwijt. En nergens te vinden. De afwasmachine wordt opgezet alhoewel je nu al weet dat je ‘naar uw voeten gaat krijgen’. (omdat het nog geen nachttarief is om 10u15 ’s morgens). Dat het dus niet slim is om dat hier op te schrijven want dan komt hij het nog te weten ook! Idem dito met de wasmachine, terwijl ik eigenlijk toch geen goesting heb om te strijken. De kat eet al het beleg op, want je vergeet dat beest eten te geven én je vergeet uw beleg terug in de ijskast te leggen omdat je dus druk doende bent rode wijn van de vloer te schrapen. Je twittert wat onozel want de badkamer staat te springen en met de deur dicht zie je dat toch niet. Je loopt rond in een trui van 7 winters geleden die een absolute miskoop was en door verkeerd wassen tot onder uw oksels komt. Maar ze is zo lekker warm want a ja, da’s waar ook, de zon schijnt niet meer, alleen nog in uw hart en daar is de mist ook nogal aanwezig. Uw haar moet nog dringend in bad want de chloor van gisteren zit er nog in en dat stinkt zo. Uw roze teennagels zijn niet meer roze genoeg en je hebt geen zin om ze nog bij te lakken. Geen kat die dat ziet en uw kat ligt op de verwarming op de pasgewassen dons die zoonlief vorige dag onderkotste. Dus haar (interesseert het ook geen) bal op de chauffage. Je wil alleen maar in de zetel hangen en de heruitzending van Get The Picture en Lingo bekijken, maar dat is ook al vroeg gedaan dus eigenlijk heb je nog tijd genoeg om te poetsen. Maar de gps van manlief staat op de kast en je bent nu al zenuwachtig omdat hij daar zo secuur op is en de ongelooflijke geste deed dat je dat ding mag meenemen naar Gent …

GENT? GENT? DJeeeeezusss …. het is Girl Geek Dinner vanavond. ACTIE!!! ACTIE!!! NU!

De kleren van dé Tantieris

Zoonlief geeft regelmatig commentaar op mijn kleding. Doordat ik in het ‘moederhuis’ enkel van die satijnen japonnen droeg, is hij daar volledig weg van. (Tenminste, ik denk dat het daardoor komt, hij smeekt me altijd om van dat soort japonnen aan te doen, terwijl ik me er te pletter in zweet!)

Hij kan ook, vol adoratie, uitroepen: “Mama, wat ben je mooi!!!”

Ja, ja, ons kind heeft oog voor schoonheid.

Vanmorgen zat hij op het toilet terwijl ik me verder aankleedde. Hij kijkt dan toe en babbelt ondertussen honderduit met het volume van tien dokwerkers die naast een werkende kraan staan. Maar plots viel er wat stilte en keek hij zeer aandachtig: “Mama, ik vind dat goud niet zo mooi”. Aangezien ik goudkleurige kledij redelijk … euh … marginaal vind en ik zelfs geen enkel goudkleurig juweel bezit, viel ook langs mijn kant een kleine stilte.

Hij zag mijn verwarring en wees met puntig vingertje: ‘Dat, mama, dat goud vind ik niet zo mooi. Is dat goud?”

Ik kijk. O, neen, jongen, dat is … euh … beige.

Met rode kaken doe ik snel mijn trui aan. Bah, zelfs kleine jongens vinden huidkleurige bh’s maar niks.

Alleen …

Vanuit mijn ooghoek zie ik haar bewegen. Ik draai me om en kijk haar diep in de ogen. Mijn adem stokt, de angst knijpt mijn keel samen. Wat moet ik doen? Waarom komt ze nu, net nu manlief al vroeg vertrokken is naar Barcelona? Nu ik moederziel alleen in huis ben en ik geen verweer heb, geen steun die me helpt in situaties als deze. Ik moet actie ondernemen, dat kan niet anders. Haar aanwezigheid is niet gewenst.

Ik zucht diep, grabbel mijn moed bij elkaar. Dan neem ik mijn ‘wapen’ en klop en klop en klop tot ze morsdood is.

Domme spin!

foto van Bert