Bwards and more!

Eén van mijn onmiskenbaar meest opvallende eigenschappen is dat ik er zo goed als altijd en zo goed als overal in slaag, het feestje/de boel/ de tent/de keet/de deuren te sluiten. Alsook op de Bwards.

Het nam eerst wel heel wat tijd in beslag om die keet te vinden. Dankzij twee charmante mensen wiens naam ik nog steeds niet ken, geraakten mijn maatje en ik toch nog niet TE laat op de place to be. Waar we onszelf meteen voor de leeuwen wierpen en we in de belastingsbrieven doken.

Het voordeel van aan de ingang te staan is dat iedereen u aanspreekt. Het nadeel is dat dat meestal beperkt blijft tot “Mijn naam is …” en “Dank u wel”.

Vandaar dat ik het spijtig vond dat Steffest zo snel naar huis moest om een knikkerbaan met zijn zoon te bouwen. (Of twitterde hij dat nu deze morgen?) Op het werk zitten we telkens uren in stilte naast elkaar te werken. (a ja, dat doet een mens ‘op’t werk’, werken dus) Vandaar dat ik vrees dat hij nu definitief een schrik heeft ‘gepakt’ van mijn enthousiasme dat zich zonder schroom een weg naar buiten baande.

Heel tof was/is Christophe die op een zeer spontane en vooral charmante manier mij kwam verlossen van de ‘inkomeenzaamheid’. Na drie dikke zoenen hadden we een kort gesprekje want toen riep mijn roze balpen alweer om kruisjes te zetten. (Ja, had u mijn ROZE balpen opgemerkt, trouwens?)
Dank je wel aan Marnik die mijn vestimentaire inspanningen opmerkte en dus een nieuwe categorie voor volgend jaar in leven roept. (Alhoewel ik vrees dat dan Vuur ruimschoots met de pluimen gaat lopen)

Vuur is zo’n lieve. Haar uitbundige omhelzing en dikke zoen bij het binnenkomen maakte mij meteen helemaal warm. Maar dat is dan ook wat zij doet met de meeste van de bloggers. WARM dat die u maakt! Dat is niet te doen. Vuurtje, gij zijt een heerlijke vrouw!

Lamazone is een KEItoffe madam. Ik zou bijna mijn beroemde stopzin gebruiken en zeggen “die kan mij krijgen”! Met haar wil ik gerust wel eens in een minder hevig gezelschap een babbel doen. (Bwoah, ze is zelf hevig genoeg, denk ik) 🙂 Ze denkt echter wel dat ik van Antwerpen komt, want sedert gisteren schrijft ze mijn naam wel met een ‘hiejel Antwaarps accent”.
Zij maakte dat ik steeds maar méér en méér spijt heb, dat ik toch niet naar het trouwfeest van Mick en Wout ben gegaan.

Pietr was ook weer zijn charmante zelf. Zijn ringbaardje blijft ons bekoren en zijn lange haren spaart hij nog een paar jaar op voor hij ze kortwiekt. Hij toont ook ouder met dat haar. (of hoe onze gespreksonderwerpen van hier naar ginderen kaatsten)

Skolgen en ik gingen samen op de foto, toen ik al een drie of viertal van die badkuipen witte wijn binnenhad. Ik vrees voor de kleur van mijn ogen of mijn haar op dat plaatje want ik denk dat de rest helemaal niet meer om aan te zien was. Skolgen is wel de liefste man op de bwards! Neh!

Uw moeder had haar jongste spruit bij. Dat kind lijkt helemaal op haar, sjauwelen dat dat doet. En zo schattig wezen met van die prachtige bruin oogskes. Ja, de volgende koffieklets weten we weer waarover we het moeten hebben.

En zo ging dat maar door en ging dat maar door …

Dank je wel aan iedereen waartegen ik iets vertelde, maar waarvan ik totaal niet meer weet wie ze zijn.

Op een bepaald moment voelde ik mij een ekster on speed, ik ratelde en ratelde en hopelijk niet te erg.

Toen kwamen we in een wokbar terecht. Met Eskimokaka, Pietel, dé Maarten, Lama, Raphael en zijn lief (die een grote zus van Kleintje leek), Herman, Ann, mijn beste vriendinnetje en Skolgen natuurlijk. Ik vrat me daar te pletter aan de heerlijkste wok die er bestaat. Nu ja, dat vreten ging pas nadat ik een vork kreeg, stokjes dienen bij mij vooral om in mijn haar te steken als ik een dotje draag.

Dat was zo gezellig dat we nadien het één of ander café nog serieus onveilig maakten en toen ben ik dus tóch met mijn kop op het internet geraakt. Een kop die wat tipsy was en waar de adrenaline doorgierde als was ik dus effectief ‘on speed’. Ja, mijn adhd-trekjes vierden hoogtij.

Dank je wel aan Marcel Vantilt die onze luidkeelse meningen verdroeg en geduldig bleef wachten tot het zijn beurt was voor een pintje.

Littl Q kan nog erger tateren dan ik en dat vind ik ook KEItof aan haar. Zo’n enthousiaste madammen zijn een lust voor het oog en oor.

Ann is de liefste stille madam die ik ken. Ik heb heel wat uurtjes met haar doorgebracht, gisteren, maar mijn pletwalsende volume (té luid volgens Skolgen) liet niet veel ruimte tot een intiem (of was het nu in team, hee Lama) gesprek. Deze foto vond ik van haar en dat zegt wel wie ze is. (Of wie ik denk dat ze is, natuurlijk) Ook Herman is een zeer fijne man.

Herman, ik beloof hierbij plechtig dat ik ooit nog op uwe matras met ROZE overtrek zal slapen. Als ge hem eerst naar mijn eigen slaapkamer verhuist, ofcourse. Toch heel erg bedankt voor het aanbod.

En toen was het dus tijd om te gaan. Dikke zoenen voor de ‘die hards’ (LittlQ, Ann en Herman).

Doordat mijn maatje en ik al van ’s middags oriëntatieproblemen hadden, was de donkere omgeving ook niet meteen de ideale moment om onze auto te gaan zoeken, dus zijn we ‘den Artiest’ nog gaan bezetten, tot we ook daar werden buitengekeerd.

Dank je wel ook aan de agent die me WEL liet stoppen, (gelukkig) NIET liet blazen en me er ook nog attent op maakte dat mijn linkervoorlicht kapot was. En dat alles ZONDER boete. Dank, heer, o dank!

Maar de dikste merci is natuurlijk voor manlief, die geheel bereidwillig zijn warme en gewillige lijf aanbood om mijn koude billen en voeten aan te warmen toen ik om drie uur in ons voorverwarmde bed kroop.

Dank je wel, Bwards, dank je wel!

Skolgen, ik vind dat ik volgend jaar een award mag winnen, want mijn bedankingsspeeches zijn de moeite. Echt, zene!