De laatste tijd sijpelen er heel wat uitnodigingen binnen. Voor mijzelf op mijn tantierisadres, van lieve bloggers en blogsters. Een uitnoding om eens te komen kijken, te komen babbelen, te schrijven en nog meer van die leuke dingen.
In mijn enthousiasme (spring) ga ik daar graag op in… maar ik ken mezelf nu al wel een beetje en trek dan even aan mijn eigen kraag.
Ho, ho, Tantieris (mét Santa-intonatie, natuurlijk) … wat ben je van plan?
Dat bloggen was toch alleen maar voor uzelf? Dat ging toch anoniem zijn?
Enkel die kleine stukken van uzelf aan vreemden tonen en de rest voor het echte leven bewaren?
Was dat niet de bedoeling?
Het laatste jaar gaat mijn wereld open door dat bloggedoe van mij. Niet dat zoiets echt nodig was. Een journalist van een heel bekend vrouwen/meisjesblad heeft me doen beseffen dat ik heel blij ben met mijn ‘reallifestatus’. Goeie vrienden, lieve familie, een zalig gezin … mijn hart is gevuld met mensen die goed voor me zijn.
Toch trekt die blogwereld. Alsof het iets nieuws is, boeiend en interessant, iets dat me nog completer maakt. Ik kan er iemand zijn die ik zelf ook wel tof en grappig vind, ik toon mezelf niet helemaal, enkel datgene dat ik wil tonen. Dat is veilig, dat is niet bedreigend, dat is een zeer aangename plek om te vertoeven.
Dat kan in het echte leven niet. IK kan dat niet. Wanneer ik gedwongen word om mezelf wat te forceren, om iets te verbergen (door bepaalde omstandigheden die buiten, maar soms ook binnen, mezelf liggen) word ik ongelukkig en een bijzonder vervelend mens. “In your face”, dat ben ik. Tot grote schade en schande van mezelf!
Vandaag stel ik me de vraag: in hoeverre kan ik twee werelden vermengen? Want steeds is er die puberale angst van ‘het grote goedvinden’. Wanneer ik zelf bloggers ontmoet, vind ik hen in het echt soms veel toffer dan op hun blog of ook wel andersom. Dan neem ik me voor om die blog (=die persoon) eens wat dieper te bekijken, enkel en alleen omdat ik hen écht ontmoette.
Natuurlijk is het al veel te laat. Er zijn al te veel bloggers ‘outthere’ die mijn gezicht en mijn schrijfsels weten te combineren. Soms vind ik dat niet zo tof. Soms ook wel.
Dus op de volgende viaviaborrel zal ik er echt bij zijn, Lieve Anamcara. En op 12 april ontmoet ik voor het eerst Molady. (Een ontmoeting waar ik nu al bijna niet meer van slaap) En over al de rest zwijg ik … dat vertel ik ooit nog wel eens… een mens moet nog een beetje voor zichzelf houden, niet?
Ziediswiedadieris 
Ja amai, in hoeverre kunt ge uw echte ik en uw bloggers-ik vermengen? Of hoever laat ge het komen? Geen gemakkelijke kwestie 🙂
volgens mij is wel mogleijk om op zo’n bloggersbijeenkomt perfect je bloggers ik te tonen, zonder door de mand te vallen.
Tenminste, als je bloggers ik ook een volledige persoonlijkheid is.
Het gaat over 4 uurtjes, niet over een weekend he..
@UwMoeder: Ja, hee moederke, daar babbelen wij dikwijls over tijdens ons thee/koffiekransjes 😉
@Anne: Daar heb je gelijk in. Ik bedoelde eigenlijk meer privé-initiatieven, zoals iets met elkaar gaan drinken of naar mekaars optredens gaan zien ofzo. Via Via-borrel is daar niet echt een goed voorbeeld van, das waar.
Hey, je komt toch ook naar de Leuvense Blogmeet, he? 😉
Mijn berg staat aan de andere kant van Europa, dus geen probleem aldaar voor mij. Ik daag nooit ergens op.
Was getekend
Zeer zeer zeer zéér herkenbaar. Na iedere blogbijeenkomst neem ik me voor mijn Vurig Alter Ego noooooit meer in de openbaarheid te smijten, maar telkens weer kriebelt het toch een beetje … en ik neig nogal steeds aan mijn kriebels toe te geven.
En! Toemme toch! Jij gaat naar ViaVia? Net nu ik écht niet kan … 😦
Ouch, hoe herkenbaar! Bij mij kwam ‘het begin van het einde van de anonimiteit’ in de periode van de diefstal van Vriend’s laptop. Ik heb echter nog geen seconde spijt gehad van wat ik heb prijsgegeven. ‘Het Grote Goedvinden’ speelt bij mij niet. Toch niet in het blogwereldje. Ik ben wie ik ben en tracht anderen ook zo te zien.
Molady heb ik nog nooit ontmoet. Geef haar een dikke knuffel van me en probeer haar te overtuigen voor de volgende borrel? Als ze het kan maken met haar zaak natuurlijk.
Tantieris, dit was mijn langste reactie ever ;o)
@louistobback: als jij het vraagt, kan ik moeilijk weigeren 😉
@vandepotgerukte; u maakt mij zeer nieuwsgierig
@anamcara: Ik zal molady zeker knuffelen op 12 april en haar proberen te overtuigen voor de 6e juni. Heel graag tot dan.
@vuur: je neemt me, zoals dikwijls, de woorden uit de mond. Ik kom niet nu, maar de volgende keer. Jij ook?