Mijn dagen worden aan elkaar gebreid. Het kluwen ontwart zich, wordt een breiwerk van vreugde, melancholie en weemoed door elkaar. Wanneer ik mijn handen bekijk en ze liefkoos omdat ze me schoonheid laten creëeren. Omdat ze me zacht maken, als een wolk die op mijn tong drijft.
De room stroomt door mijn uren, klopt ze met luchtigheid aaneen. Ik scheur mijn tranen in twee en dompel ze onder in de warmte van mijn stomende ziel. Het borrelt, het bruist, het leeft.
Ziediswiedadieris 
Zeg het eens …