De tuin was een grote trekpleister toen we dit huis kochten. Het huis zelf heeft meer weg van een bungalow uit betere tijden. Niets om jaloers op te zijn.
Onze tuin echter is soms een oord van afgunst voor onze vrienden die in de stad wonen. Ook niet erg, zij zijn altijd heel erg welkom.
Niets dan voordelen? Neen! (Dat voelde u al aankomen, niwaar?)
Ik ben namelijk een échte bangerik als het op werken in de tuin aankomt. Ook al zweer ik bij de therapeutische waarde van aarde in uw handen, bollen planten, bloemen ruiken … ik krijs zo goed als alles bij elkaar wanneer ik een beest tegenkom. Ik heb niks met dieren. Hoe kleiner ze zijn, hoe minder ze me aanspreken. Wanneer ik soms de foto’s van Michel bekijk, klik ik vliegensvlug door als er klein ongedierte aan te pas komt.
Alleen wonen leerde me dat gillen bij het zien van een spin oerbelachelijk is. “Papa” roepen is helemaal onnozel. Niemand komt je helpen als je helemaal alleen en verlaten voet in oog komt te staan met een tarantula. (Ja, ik weet het, die wonen hier niet in het wild maar voor mij is élke spin zo’n griezelige toestand).
Vandaar dat ik nu al heel moedig een kilo kranten kan pakken en die kan laten vallen op een piepklein mini-spinnetje. Wanneer ik het heel lief vraag aan manlief (en hem nadien zwaaaar in natura terugbetaal) wil hij die hoop kranten mét spin verwijderen.
Een paar dagen geleden ging ik weer werken in onze prachtige tuin. Vooral onkruid wieden en de klimop vlechten. Oude (verwaarloosde) lavendelstruiken uittrekken.
Eerst schrok ik van onze kat die rustig lag te slapen en vanwege mijn gewoel toch best slechtgezind opstapte. Samson en Gert indachtig praatte ik dan maar wat tegen haar en deed op mijn gemakje verder. Al iets meer op mijn hoede nu. Ik trok aan de struiken en baande mij een weg door het woud dat ze vormden. Bijna terug gerustgesteld.
Tot ik plots bijna een gat in de hemel sprong bij een abrupte beweging van onderstaand dier. In plaats van te gillen, zei ik erg geschrokken: “Oh, sorry!” Zo van ‘sorry dat ik u stoor bij uw drukke bezigheden’.
Mijn hart bonsde in mijn keel, mijn ademhaling ging steeds sneller en toen kreeg ik de slappe lach. Sorry zeggen tegen een eend die ligt te broeden! Dat is nieuw! En superonnozel.
Ziediswiedadieris 
Haha, hoe herkenbaar! Ik heb alle klimop vakkundig laten verwijderen uit onze overwoekerde tuin door mijn minder tot krijsen geneigde wederhelft. In klimop zitten namelijk altijd gruwelijke spinnen, zo van die dikke snelle.
Een kat of een eend kan me geen schrik aanjagen. Maar als ik duizendpoten, pissebedden en mieren tegenkom onder een steen of zo, dan ben ik weg 🙂
oh ja, da’s het ergste aan alleen wonen: als je een spin tegenkomt , kan er niemand komen om die voor jou dood te doen!
Ik vind het wel de max dat er een eend in je tuin zit te broeden :).
Nog nooit een egel gehad? Dat kwam bij mijn ouders in de vroege lente vaak voor: je bent dan ijverig de bladeren die er nog liggen van vorige herfst aan het samenharken en hark je opeens een bolletje egel mee die daar nog ligt te winterslapen. Of je harkt en hoor je iets nijdig sissen: blijkt dat je een egel wakker gemaakt hebt en dat die dat niet zo leuk vindt. Die kunnen dus blazen zoals een kwade kat eh! Ik gooi dan altijd snel weer hoopje bladeren op de egel en hark er mooi rond.
Haha 😀
Maar meiskes toch. 😉
Zone schrik voor een paar poten met een lijfke aan…
Toegegeven, ik ben ook geen spinnenfan. Ik wil al eens rare sprongen maken als er eentje op mijn lijf of godbetert in mijn nek terecht zou komen!
Maar ik ben degene die hier de klimop verwijdert, de stenen verlegt,… kortom degene die de vettige beesten tegenkomt. Manlief is niet zo’n hofbeest.
Sja, ernaar kijken tot het zichzelf allemaal oplost, dat kan ik niet. 😀
Trouwens, hoe leuk dat er een eend ligt te broeden in jullie tuin! Het enige coole beest dat ik hier al ben tegengekomen is een pad. 😉
Tja, ik beschik ook niet over een minder krijsende wederhelft. Die zit liever achter zijn laptop op de tuinstoel dan met zijn handen in de aarde. Vandaar dat ondergetekende het dus wel opknapt. En met graagte, hoor.
Ik vind het zelf ook schitterend dat die eend zit te broeden. Hoe lang zou dat duren, vraag ik me wel af? Want nu doe ik natuurlijk het gras niet af tot ze daar mee klaar is. Ik zou het niet op mijn geweten willen hebben, moest ik een aantal kleine eendjes al voor de kiem smoren. 😉
Ik krijg hier de tranen in mijn ogen van ’t lachen. Sorry zeggen tegen een eend…
Waar ik vooral ontzetten vies van ben is van slakken. Huisje of geen huisje, maakt niet uit. Dan gooi ik zeer ecologisch blauwe korrels en dan durf ik zelfs die dode met een huisje niet wegdoen. *rilling*
Weet je dat ik zelfs ‘sorry’ zeg tegen elke spin die ik dooddoe?
Ik ben hoegenaamd niet bang van spinnen. Vroeger zette ik elke spin dan ook buiten tijdens het poetsen. Maar er zitten er tegenwoordig zoveel. Als ik met elk beestje naar de achterdeur moet lopen geraakt de kuis niet gedaan. Dus dood ik ze nu. Maar tegelijk vind ik dat ook erg. Dus zeg ik ‘sorry’.
Een broedende eend in de tuin heeft wel wat. Bij ons zit er een wild konijn. Benieuwd of er binnenkort ook kleintjes zullen rondhuppelen.
Onze tuin beperkt zicht tot wat plantjes op de vensterbank 😦 Vind een broedende eend veel cooler!