Leven is een kaartspel 7

Schoppen zeven:

Zwem wat u kunt. Zwem door. 

Angst

Toen ik een jaar of 4 was, zakte mijn moeder door het kelderrooster aan de voordeur van de buren. Aangezien zij niet thuis waren, moest ik, helemaal alleen, naar de buurvrouw aan de andere kant lopen om hulp te halen. Ik herinner me nog levendig de ongelooflijk panische angst die ik voelde terwijl ik maar 30 of 40 meter verder moest lopen. De pijn en de tranen in de ogen van mijn mama waren het ergste wat ik tot dan toe meemaakte. Zij bleef heel kalm terwijl ze me instructies gaf. Nu bewonder ik dat enorm. Zeker als je bedenkt dat haar been helemaal van boven naar beneden ontveld was en op sommige plaatsen zelfs genaaid moest worden.

Vandaag moest ik daar weer aan denken. En dat doe ik dikwijls, als ik met zoonlief alleen thuis ben. Stel je voor dat er iets ergs gebeurd? Hoe ga ik dan om met mijn pijn? Waar laat ik hem hulp halen? Hij is nog maar 5 en de buren wonen hier een heel eindje verder. Een worst-case-scenario-vraag, ik weet het. Maar je weet het toch maar nooit.

(Dit berichtje schreef ik met mijn linkermiddenvinger in het verband nadat ik voor de 500ste keer de bovenste automatische trek-dichtlade sloot en de onderste automatische trek-dichtlade gewoon wilde openen door mijn hand tussen beiden te steken. De kreet deed me denken aan mijn bevalling. De pijn was goed voor 500 wax-beurten van mijn oksels. AUUUUUUU!)

(O ja, mijn rechterwijsvinger was bovenaan verbrand omdat ik het bordje óp de pasgeopende ovendeur plaatste en toen onderaan weer wilde oppakken)

(En ja, manlief mag nu stoppen met lachen, ik WEET dat onze laden een HANDgreep hebben en hij WEET dat ik dat altijd vergeet. GRMBLGRR)