Ruth Lasters raakt me. Door haar eenvoud, zelfrelativering en niet zo zuiver algemeen Nederlands. Ze leest een liefdesbrief voor en ik voel mijn buik roeren. Zo mooi. Zo mooi. Krop in keel, tranen in het achterhoofd, ontroering op mijn lippen. Ik moet het kwijt.
“Dank je wel, het heeft me geraakt, ’t was tof”
Ze bedankt me spontaan, oprecht. Geen blabla, geen literatuur met een grote L.
– Schrijf jij ook?
Ik lach, maak een wegwerpgebaar.
– O, neen! Ik blog alleen maar.
Dan valt mijn euro. Ik schrijf toch? Dit is toch schrijven?
Uren spendeer ik aan dit blogje. Ik schrap, wik en weeg. Delete, trial and error. Het houdt me bezig, het is een passie, ik kan er uren over praten en over denken. Ik ben verslaafd. Verslaafd aan bloggen. Of dat nu hetzelfde is als verslaafd aan schrijven, dat weet ik niet. Maar het komt uit mijn buik. Ik adem het.
Ik schrijf.
En dat durf ik nog steeds niet luidop zeggen.
Ziediswiedadieris 
Je moet het niet luidop zeggen.
ROEP HET!
Je schrijft, je schrijft mooi, je schrijft vlot, je schrijft met hart en ziel.
Je schrijft dus je bent.
jij mag het zeggen tantieris,
gerust….
zal ik het doen voor je:-))
TANTIERIS SCHRIJFT !!! JEE HAAAA WOW 🙂
je schrijft, laat dat duidelijk zijn
Van schrijven ken ik niets, ik lees, en dat doe ik hier met veel genoegen…
Uiteráárd schrijf je. En nog goed ook.
En uiteraard lees ik je. En nog graag ook.
Dank je wel. Fijn, fijn, fijn …
Natuurlijk ben je een schrijfster! Als ik je teksten lees voel ik gewoon dat er over elke zin, elk woord nagedacht is. Elk stukje is af.
Nu je het hier neergeschreven hebt, kan je het meteen ook overal zeggen… Geen gènes meer.
Fantastisch hoe je gevoeligheid verwoordt
[…] Zijn bril valt op. En dan zijn hoofd. Kaal, zeer kaal. Ik kijk, hij kijkt. We blijven kijken en kijken weg. We kijken weer en dan lach ik en zeg: “Creatief schrijven!” […]