Had ik maar een vangnet
dan zou ik, zeker en vast
al die wilde woeste woorden
beklemmen achter de kast.
Niet in adem, niet in lucht
laten leven, laten bloeien
maar versmoord en ongehoord
hun scherpte pijlsnel snoeien.
Want de zwaarte van het heft
doet niets af aan hun snede
laat hun kruit nu maar verschieten
stop hun zwaard weer in de schede.
Soms wil ik hem graag snoeren
en is hij sneller dan ik denk
dus bij deze zeg ik ‘sorry’,
indien ik jou wat te veel krenk.
Ziediswiedadieris 
Zeg het eens …