Kater

Laveloos was ze. Wankelend van zoveel gulzigheid baande ze zich een weg naar de voordeur.
“Met de sleutel in de hand, gaat in het ganse land, elke deur wel aan de kant.”
Ze lachte om haar eigen spitsvondigheid. Vertroebeld weliswaar … maar wat een geniale invallen ontspruiten er niet aan een voedingsbodem doordrenkt van copieuze maaltijden en liters ‘chateau migraine’.

Ze wist niet meer hoe ze in bed geraakte. Haar kleren leken getuigen van een wilde, woeste vrijpartij. Terwijl ze ’s morgens toch alleen wakker werd en haar lichaam geen sporen droeg van enig lichamelijk genot.

Ze herinnert zich luidkeels gelach, wereldverbeterende gesprekken en … o ja … -haar gedachten stokken bij het beeld van … -, had zij écht op een tafel het beste van zichzelf gegeven?
Er was een puberale gretigheid geweest. Ze had haar greep op de realiteit voelen verslappen.
Roekeloos wierp ze zich in de armen van de Pouilly Fumé.
Haar lichaam snakte naar water, invulling van een dorst die meer dan dat was. Ze negeerde die wens en ging in op de vraag naar avontuur en vrijheid.

Wanneer de dag op zijn einde loopt en ze nog steeds heen en weer, tussen bed- en badkamer beweegt, komt zijn blik haar helder en klaar voor ogen.
De teleurstelling, de geschoktheid en uiteindelijk de grote afstand die hen van elkaar verwijderde.
O, God, wat had ze gedaan?

Nu ligt ze daar. Haar bloedeloze, witte gezicht lijkt één en al oog te zijn, wijdopen en groot. Haar hart klopt traag en apatisch. Ze hunkert naar een hand op haar hoofd, naar een streling over haar arm. Ze verlangt naar een klok die kan worden teruggedraaid. Ze is zichzelf even kwijt.