Hoogsensitiviteit is een pest, een merde zoals ze dat hier wel eens noemen. Niks dan last, niks dan miserie.Toch zijn er een aantal zaken waardoor ik het voor geen goud zou willen ruilen.
Wanneer namelijk de hele dag de zon scheen en er ’s avonds een bliksemend en donderend onweer losbarst, is hoogsensitief zijn zalig!
Dat bedacht ik toen ik zonet van de bus sprong en een spurtje naar mijn wagen op de Park&Go ondernam. De lucht zwoel, de regen nat en mijn broek en schoenen nóg natter. Terwijl ik me droogschudde als de eerste beste labrador, kon ik mijn lach niet inhouden.
Ik moest zoonlief nog bij mijn ouders gaan halen, anders …
Dan was ik met mijn benen en armen wijd, mijn hoofd in mijn nek en mijn mond open in de regen blijven staan tot ik nat was tot op mijn ondergoed. Zalig vind ik die atmosfeer van droog en nat en warm en fris tegelijk.
Zelfs sensueel … maar dat is een ander verhaal. Dat blijft beperkt tot mijn eigen tuin en mijn eigen huis. Of ik moest eens heel erg in the mood zijn.
Ziediswiedadieris 
Dancin’ in the rain
Dee-ah dee-ah dee-ah
Dee-ah dee-ah dee-ah
I’m happy again!
I’m singin’ and dancin’ in the rain! 😉
Hé, ben jij ook hoogsensitief? Eigenlijk verschiet ik daar niet van. 😉
@patrick: jaaaaa …. met danspasjes en alles erop en eraan!
@georgina75: Yep … eigen diagnose, hoor, maar op alle testen en in alle boeken scoor ik zo ontzettend hoog dat het zelfs met de nodige korrel zout, zeeeeer aanwezig lijkt te zijn.
jaaaaaaaaaaaaa! ik ben een onweerADDICT! Ik heb een vriend die het ook is en we smsen als het weer zover is, de elektriek in de lucht en dan de ontlading. Inderdaad een onweer heeft heel veel weg van andere ontladingen…
Aha, zelfdiagnose. Moet kunnen. Ik had het ook allang door dat ik “anders” ben maar nu ik van een deskundige het label “HSP” heb gekregen en begin te leren hoe ik ermee om moet gaan valt het eigenlijk wel redelijk goed mee. Misschien gooi ik wel eens iets diepgaands in mijn blog daarover, want intussen weet ik dat ik niet de enige ben.
Zo ben je de gelukkigste mens ter werekd omdat de wind net op z’n aangenaamst waait, en het licht zo schoon schijnt, en er net dat ene nummer op de radio is,
en zo lijkt het verdriet niet op te raken wanneer uitgesproken woorden in uw hoofd blijven tollen en uw gedachten een eigen leven beginnen leiden.
Enige troost: het verdriet dat we ervaren waar anderen dat niet/minder doen, wordt ruimschoots gecompenseerd door het intense geluk dat wij vaak hebben waar het voor anderen maar ‘gewoontjes’ is!
😉
HSP zijn is soms echt een zegen. Ik ben blij dat ik dat ook over mezelf “ontdekt” heb, want nu kan ik eindelijk ook de positieve kanten ervan zien.