Dromen komen uit … soms toch.

Colruyt, maandag 9 uur.

Gesprek met mama en papa van B. Oud-leerling sedert een jaar.
Leuk gezelschap, toffe mensen. Praten over dromen, die je moet najagen, die je koestert, geënt op passie en goesting.

Ze willen naar het buitenland. Twijfelen, aarzelen. Hun kinderen zijn te oud, te jong,… Hun huis is nog niet afbetaald, hun lening voor de auto … enzovoort, enzovoort.

Plots zeg ik: “Weet je, ik ken een koppel en die hadden ook zo’n droom. En die zijn er gewoon voor gegaan.”

Voor ik het weet, vertel ik het verhaal van Mick en Wout. Alsof ze mijn buren waren, mijn kennissen, mijn vrienden. Hoe ze zich voelen, wat ze erover denken. Hoe goed ze het wel niet doen, daar in het verre Valencia.

Ik zie hun gezichten, gretig, ze slorpen mijn verhaal op. Het is wat ze graag horen, omdat hun eigen verlangen zo groot is.

Ik lach. In mezelf.

Zie me hier nu staan. Het levensverhaal van de ene wat beïnvloeden met het levensverhaal van de anderen. Doen alsof ik ze allebei zo enorm goed ken. Terwijl ik Mick en Wout nog nooit in het echt zag.

Toch voelde ik me betrokken. Hoe mijn leven geraakt wordt door dat van hen.

Het internet. Wat een fijne plek om te zijn.