Ik stond erbij en ik keek ernaar.
Kinderen zijn heel dikw
ijls een afspiegeling van hun ouders. Je herkent veel van de volwassen versie in hun gedrag, hun denken, hun manier van doen. Als je zo’n superarrogant kind tegenkomt, heb je gegarandeerd te maken met ouders die denken dat ze het warm water uitvonden. Ontmoet je zo’n dutskes die zich laten doen en hun plaatsje niet vinden, merk je dat ook echt wel aan één van beide ouders. Oke, dit is geen waarheid als een koe, maar in vele gevallen is het wel een feitelijke gebeurtenis.
Soms erger ik me steendood aan bepaalde kinderen van bepaalde vrienden. Anderzijds vind ik de kroost van mensen die me nauw aan het hart liggen meestal erg aangenaam. Omdat ze doen zoals ik graag zou hebben dat mijn kind doet. (Wat een zin)
Vandaag keek ik naar mijn kind en dacht ik: O, jee!
De zin die me achtervolgt van in mijn kleutertijd sprong in gedachten: “Gij gaat nog dikwijls tegen de muur lopen!”
Aangezien zoonlief de onhandigheid van zowel manlief als mezelf heeft geërfd, gaat hij dit letterlijk zeer zeker meemaken. Maar figuurlijk hou ik eveneens mijn hart vast.
Ik zie een supergevoelig kind met een ongelooflijk grote mond en emoties die overstromen bij de geringste tegenslag. Een kind dat het publiek zoekt, daar van geniet en dan totally over the top gaat. Een kind dat moeite heeft om zijn aandacht te houden bij zaken die hem niet interesseren en anderzijds enorm geboeid kan zijn wanneer de juf beroep doet op zijn fantasie. Een kind dat hyper, hyper is, op alle gebieden.
Momenteel heeft hij een prachtige juf die dit alles in zeer goede banen leidt. Met een geduld van hier tot Tokio. Een juf die ik ook wel had gewild toen ik 5 was. Maar ik houd echt mijn hart vast voor de komende jaren. Want, misschien mag ik dit wel niet luidop zeggen, soms is mijn kind niet zo aangenaam en niet zo tof. Dan haal ik alle liefde die in mij zit naar boven om hem niet af te breken en niet te beknotten, want dat wil ik niet doen. Ik wil hem alle groei- en bloeikansen geven. Al plak ik hem af en toe heel graag achter het behang. Met pattex, voor als het écht vast moet zitten.
Ziediswiedadieris 
Ik heb er twee en die hebben allebei een deel van mijn karakter en een deel van hun vader. Allebei een ander deel, dat is wel grappig. Er zijn ook dingen die mij niet aanstaan en om eerlijk te zijn: het komt niet altijd van hun vader 😉
Het ergste zijn de ouders die geen realistisch beeld van hun kind hebben. Ook dat spiegelt zich af in de kinderen.
Deze post was heel realistisch en vol liefde :). Ik kreeg er helemaal geen O jee gevoel bij als ik jouw moederhart voel in deze post. Je zoon zal kunnen bloeien, daar ben ik zeker van.
ha “Want, misschien mag ik dit wel niet luidop zeggen, soms is mijn kind niet zo aangenaam en niet zo tof. Dan haal ik alle liefde die in mij zit naar boven om hem niet af te breken en niet te beknotten, want dat wil ik niet doen. ”
Dat is mooi verwoord!
Ik heb al eens naar de 5-jarige dochter geroepen “ROTKIND !” Welgemeend en uit de grond van mijn hart. En dan denk ik een seconde later “Oei – wat doe ik nu!” Maar soms … aaargh – zeker als ze doelbewust en arrogant haar 2,5 jaar jongere broer zit te treiteren …
Maar kom tantieris, als er nu iemand is die de mensen rondom haar heen doet openbloeien, dan zijde gij het wel hé … gij zou in het onderwijs moeten stappen! 🙂
Heeft elke moeder dat niet dat zij haar kind zo af en toe eens achter het behang wil plakken?
Ik alvast wel, hoor!
’t Is goed ook de mindere kanten van onze bloedjes te durven en kunnen zien. Ook dat is liefde.
Mijn jong zijn zelfs heel regelmatig etters.
Dat mag best eens gezegd worden (maar dan het liefst hier en niet op mijn eigen blog, gezien de kans dat ze die ooit gaan ontleden, reëel is.)
Enne – kijk even rond of er niemand bekend in de buurt is – de kinders van sommige van mijn vriendinnen kunnen me ook doen steigeren.