Toen ik naar de Bwards reed, een hele tijd geleden, hoorde ik dit nummer. Het katapulteerde me meteen naar de living in mijn ouderlijk huis, terwijl ik met een haarborstel als micro (Cliché in het kwadraat) het beste van mezelf gaf.
Ik vond het zo’n in en in triest verhaal. Zo ver op Mars zitten, uw lief moeten missen en dan nog een verkoudheid hebben ook. ’t Leven kan zo wreed zijn.
Die zaterdag in maart vond ik het eerder lachwekkend dan om te huilen. Een schitterend belachelijk nummer.
(En ik kon het weer helemaal uit mijn hoofd meezingen) *schaamrood tot onder mijn oksels*
Ziediswiedadieris 
Zeg het eens …