Loos

Af en toe heb ik niks te zeggen. Is elk boeiend onderwerp uitgeput, elke geniale inval verdwenen …

Dat voelt raar. Mijn hoofd is altijd een wespennest van ideeën, mijn hart een bodemloze put van emoties, mijn buik een bron van gevoelens die het exploreren waard zijn.
En soms is dat wég, helemaal weg. Vroeger kon ik dan enorm in paniek schieten. Alsof ik mijn doel, mijn reden verloor. Ik ben de stilte in mijn lijf niet gewoon. Rust is me eigenlijk onbekend.
Dan grabbelde ik om me heen en werd een pest voor mijn omgeving. Ratelen en ratelen, tateren en tateren … hoe stiller het is in mijzelf, hoe meer lawaai ik verkoop naar de buitenkant.

Vermoeiend, mensen, vermoeiend!

Vandaag probeer ik te genieten. Even diep bij mijn kern komen en de boel de boel laten. Stilte is niet erg. Ik zal altijd wel iets weten te zeggen, ik zal altijd wel over iets kunnen nadenken.

Vandaag niet, vandaag ben ik een beetje ‘numb’. Zo van pas naar de tandarts geweest en nog een beetje verdoofd. Met een dikke lip en een voos gevoel. Yep, das vandaag.

Morgen bijt ik me weer in vanalles vast. Dat weet ik. Dat voel ik. Als een nieuwe melktand. Of misschien wel een wijsheidstand. Dat zou pas interessant zijn!