Stem … voor mij

Dag lieve mensen allemaal,

ja, u daar met uw vriendelijke blik en u ook met die tas thee achter uw computer. Hierbij spreek ik u persoonlijk aan.

Dat is meestal een teken dat iemand iets van u wil. Ik weet het. Niet helemaal ondoorzichtig ben ik. Ik geef het toe: ik vraag een favor, een pleziertje, iets liefs.

Vandaag zat er een mailtje in mijn box. (Geen fox in a box)

Creatief schrijven heeft een wedstrijd. 1001liefdes.

En melige mie als ik ben: ik schreef een liefdesbrief. Zomaar, niet echt goed op nagedacht, uit mijn mouw geschud en eigenlijk zelfs een beetje stiekem. Vanuit mijn buik en deep down under. Persoonlijk, heel persoonlijk.

Mijn brief werd medegeselecteerd om in boekvorm te worden gegoten. Niets bijzonders: er zijn nog 90 mensen samen met mij dus ik ben verre van uniek. Maar fijn is het wel. Manlief heeft me er zelfs extra voor gekust. Ha ja, het was dan ook een liefdesbrief!

Nu … hier kom ik … op mijn sloffen: er kan dus weer gestemd worden. Het is een zeer irritante site (mag ik dat eigenlijk wel zeggen?). Ik leg het even stap voor stap uit.

U entert. Kiest voor lezen. (links onderaan) Dan ‘sorteren volgens schrijver’ En dan zoveel geduld omdat het veel te lang duurt. Daarna moet je op zoek in de verre wijde sterrenhemel door te scrollen over de witte bolletjes die sterren voorstellen. Ze staan alfabetisch zo wat naast elkaar.

Afin, als u dát allemaal doet, weet ik dat u mij graag ziet. Want je moet er wat voor over hebben. 🙂

Het duimpje naar boven draagt mijn voorkeur weg. Als u het niet kan laten, mag u ook voor het duimpje naar beneden kiezen. Maar doe dat gewoonweg niet.

Laat het u onverschillig, klik weg, draai u om en lach eens goed.

Ik zal u een liefdesbrief schrijven. Een melige, romantische vol lust en liefde. Want ja, dat is Tantieris vandaag weer even.

Bidden

Zou het mogelijk zijn om morgenvoormiddag een zonnetje te laten schijnen?

Een giraf-springkasteel, 16 gillende vijfjarigen van 10 tot 13 u., een 30-tal volwassenen en een 10-tal kinderen vanaf 16 u. … dat kan onze woonkamer niet aan!

Trouwens, de piano van manlief moet dan terug ingepakt worden want ze is algerisch aan plakkende kleuterpollen en oneerbiedige kleutervoeten.

Het is net even anders.

Tijdtussendoor blogt gast bij mij. Het is mijn beste maatje die hier prachtig schrijft. In het echte leven staan we zeer dicht. En sedert een aantal maanden vonden we mekaar ook wereldwijd. Maar altijd met mooie woorden. Ik voel me zeer aangesproken door wat ze hier schrijft. En dat mag ….

Vaak droom ik over de onzichtbare navelstreng. Heel je leven lang. Bloed als gemene deler.
Geboren uit de vrucht van een schoot.

Het is net even anders.

Het duurt waarschijnlijk heel mijn leven om deze wijsheid te ontkrachten.
Meestal gaat het vanzelf, ik sta er zo niet bij stil.
Een sluipend besef van valse waarheden.
Langzaam maar zeker beseffen hoe anders.
Dikke, traaglopende tranen laat ik zachtjes en onopgemerkt lopen.
Nee, niet lopen… ze glijden zonder iets te vragen.
Ze zijn soms moeilijk door te slikken, blijven hangen in het vette slijm van mijn eigen onderwereld.
Langzamerhand doet de levenswijsheid zijn intrede.
Je voelt het niet gebeuren, het gaat ook weer een beetje vanzelf.
Het is meer een vriendelijke adder die binnenglipt, en hij is meer dan welkom.

Het is net even anders.
Familie hoorde lang te zijn als een rots, of een paal, als een tweede huid verbonden aan elkaar.
Mijn verlangen en hunkeren.
Mijn vallen en opstaan.
Mijn geloven, hopen en telkens weer falen en opgeven.
Daarom is alles net even anders.
Daarom zijn vrienden waardige vervangers.
Waardige vervangers omdat ze meer zijn dan een tweede huid, zielsvastgeroest. Een woord dat ik niet terugvind in het groene boekje.
Maar toch zo zegt wat ik bedoel.

Het is dus net even anders.
Maar het is niet anders.