Ik druk, ik pers, ik duw. Niets.
Ik knijp, ik klem, ik prang. Niets.
Ik denk, ik pieker, ik peins. He-le-maal niets.
Geconstipeerd. Verdriet dat er uit moet. Tranen die moeten vloeien.
Het wringt, het trekt in mij. Dan weet ik: als ik huil, is het grootste deel wég. Kan ik verder en helder.
Alle registers trek ik open.
Niets, totaal niets.
Misschien moet ik maar gewoon eens in de tuin gaan werken. Frustraties, verdriet … het kan er ook nog anders uit.
Ziediswiedadieris 
Zeg het eens …