De rimpels in mijn gezicht nemen soms duizelingwekkende dieptes aan. Getekend ben ik, door het leven, door de liefde en vooral door al dat gelach en dat gehuil dat me zo eigen is. Een aantal weken geleden verdwenen die rimpels als bij toverslag. Ik had weer mijn gladde huidje vol aparte sproeten. (In de loop van de jaren zijn die sproeten versmolten tot 1 grote sproet die mijn gezicht is) En vooral onschuld in de ogen, luchtigheid in het hart, pubertijd in de ziel.
Maurane, muziek uit mijn vroege apejaren. Mijn Frans was beter dan ik dacht, mijn ritme nog steeds jong en hip.
Ik dacht plots aan B., jeugdvriendin, zodanig zielsverwant dat mijn ouders dachten dat er heel wat meer aan de hand was. We stuurden elkaar brieven en kaartjes. Als sms-jes toen al hadden bestaan was waarschijnlijk heel mijn zakgeld daaraan opgegaan.
Ondanks het feit dat wij beiden wilde deernen uit de Kempen waren, geraakte zij altijd aan Franstalige lieven. Uiteindelijk trouwde ze met een Zaïrees, die ook nogal Franstalig was. Ze was/is fan van Charles Aznavour, Joe Dassin, France Gall en natuurlijk Maurane.
Vandaag wordt ze 38 en ik heb haar al een jaar of 10 niet meer gezien en een jaar of 5 niet meer gehoord. Toch zing ik even heel luid met Maurane mee … Bon anniversaire, B …
Ziediswiedadieris 
Zeg het eens …