Au!

Zachtjes, bijna teder, zet hij mijn voet op de stoel. “Kijk maar naar ginder” en hij wijst de andere richting uit. Ik draai zodanig dat ik wégkijk en mijn hiel naar boven komt.

Hij trekt de naald van het kleine spuitje dat er in mijn ogen monsterachtig groot uitziet. Ik kan het niet laten en gluur onder mijn oksel. De naald verdwijnt in mijn huid. Ik wacht op de pijn. Die niet komt.

Mijn adem ontsnapt in een guts van opluchting. Dan drukt hij met een wattenprop op de wonde. AU!

Dáár is de pijn. Ik wil niet roepen. Ik bijt op mijn lip. Taai zijn, tantieris, taai zijn.

Och, what the heck, ik ben niet geboren om pijn te lijden. Hartgrondig wordt er gevloekt. Ongegeneerd laat ik het los. Verd***, sj***, au, au, au.

Dan wrijft hij over mijn been en zet mijn voet terug op de grond. Voilá, klaar.

In mijn gedachten heeft hij een witte jas aan en een stethoscoop rond zijn hals hangen. Is hij de trotse eigenaar van staalblauwe ogen, gitzwarte haren en een gespierde borstkas. Neemt hij me in zijn sterke armen en duwt hij me tegen ….

How, how! Stop, stop!

Waarom maak ik van de minste geringste keer dat manlief mij een Helpertjesbehandeling geeft, telkens weer een Stuiver-Bouquet-Harlekijn-moment?

Soms ben ik wel in voor wat hersenloze romantiek en dan liefst nog in gezelschap van mijn eigenste wederhelft.

En als je een blaar hebt van té kleine schoenen, tja … dan gaan je gedachten graag andere richtingen uit. Tenminste, de mijne toch.