Volgens mij was dienen type van Twit2art heel moe toen hij mijn derde (en zijn vijfde) twit2art maakte. Of was het al laat .. Mijn quote valt naar links. Gelukkig ben ik niet rechts-gezind (integendeel). De kleuren vind ik wel weer prachtig. Ik vraag me af of hij me onthoudt? Of de muren van mijn slaapkamer? Ik denk dat ik hem eens dringend moet uitnodigen. (*steekt tong uit naar al die plagers van gisteren*)
Manlief is verliefd. Op zijn vierenveertigste zwijmelt hij puberaal door het huis.
We zagen haar samen voor de eerste keer. Ik zei hem nog: “Dat is nu tenminste eens een gewoon meisje, helemaal geen blonde bimbo of verbouwd en opgetut als een hersenloze Christina Aguilera.” Hij knikte toen zwijgzaam en keek heel erg verlangend naar haar. Toen ik haar nadien nog eens terugzag, was ze in iets betere doen en leek ze vooral erg jong, aantrekkelijk en boeiend.
Ik had het moeten zien aankomen, ik weet het. Na tien jaar zit de sleur er wat in, komt er wat roest op de sporen. Maar nu word ik overspoeld door haar. De lofbetuigingen komen me eigenlijk mijn strot uit. Regelmatig mailt hij me, met daarin het bewijs van haar kunnen. Hij stuurt links waarin ik haar in volle glorie kan bewonderen.
En ik moet toegeven: ze is niet slecht. Ze kan dingen die mijn petje te boven gaan, die ver buiten mijn bereik liggen.
Maar helaba, ik ben ook een gewoon, onverbouwd, onopgetut, ongeblondeerd meisje. Ik heb toch ook wel wat talenten in huis die aantrekkelijk en boeiend zijn.
Maar ja, ze kan én zingen én schrijven. Haar pianospel is prachtig. Haar arrangementen schitterend, haar toonswijzigingen magnifiek. Kortom, ze heeft alles waar manlief voor/op valt.
Manlief heeft iets met Sara’s. 10 jaar geleden verliefd op de ene, en nu verliefd op de andere.
Ach, zolang hij maar in mijn bed ligt ’s nachts, is het goed. Ik zal voor hem ook wel eens liefdesliedje zingen. Néh!
Ziediswiedadieris 
Zeg het eens …