Leven is een kaartspel 15

Ruiten twee:

Te leen is lief. Dat klinkt erg goed.

BB

Sta je op een braderij in de gietende regen.

Treedt daar een band(je) op naast jouw jeneverkraam.

Kan je het niet laten om toch zeker om de vijf nummers even stiekem te gaan kijken.

Herken je daar meteen een facebook-vriend, medeblogger, Bekende Blogger …

En durf je niks gaan zeggen.

Aaaagghhhh, de wereld is klein en ik zit er middenin.

Joeri, moest je dit ooit lezen, ik was die dame met dat helgroene vestje die zeer enthousiast stond te kijken en in stilte meezong.

Jong, jonger, jongst

Toto is zwaaaar jeugdsentiment. Sommigen vinden het bommamuziek, anderen vinden het dan weer keigoed. Ik zweef daar een beetje tussenin.
“Hold the line” kan mij tot in de toppen van mijn tenen en vingers laten springen en dansen en VOELEN.
Terwijl ik “Georgy Peorgy” dan weer heel wat minder vind.

Waarmee ik wil zeggen dat ik Toto af en toe best kan pruimen.

Het volgende nummer wordt gezongen door de alom gehate Jean-Michel Byron die door de platenmaatschappij erbij werd gesleurd. Vele fans zijn toen afgehaakt. Het specifieke stemgeluid van Bobby Kimball was de kracht van Toto. Wegens druggebruik werd hij verzocht de band te verlaten en moest Jean-Michel het overnemen.

Ik sluit me aan bij de vele afgehaakte fans. Jean-Michel doet het echter niet slecht maar het leven, the vibe, is uit de liedjes verdwenen. Toch ben ik ook een fan van onderstaande nummer.

Je moet eens luisteren naar de bas. Ongelooflijk.

Basspelen is heel wat anders dan op een gitaar tokkelen. De snaren zijn dikker en dus lijkt het mij toch moeilijker. Een gitaarpartij blijft de meeste mensen bij, vandaar dat je op wilde fuiven ook zoveel luchtgitaren ziet.

Voor mij zijn het dikwijls bas en drum die ‘the groove’ van een nummer bepalen. Die zitten meteen in mijn onderbuik. Zij doen dansen en bewegen.

Wat de bas doet bij dit nummer is fantastisch. De bassist bespeelt zijn instrument alsof het een gitaar is, loopt moeiteloos over de snaren en speelt er ongelooflijk naast. Let maar eens op de melodielijn en de baslijn. Op bepaalde momenten lijken die helemaal niet op elkaar.

Het lied zelf is niet schitterend, maar door de bas doet het iets met mij. En mijn buik.