Ik kan me steendood ergeren. Aan zijn werkverslaving, zijn humeurigheid, zijn inertie… aan het feit dat hij alles perfect óp het afwasmachien zet (en zelden erín), dat hij zijn tondeuse telkens laat liggen, dat hij nooit een wasmachine inlaadt (en dus ook nooit uitlaadt), dat hij zoveel tijd voor zichzelf nodig heeft, dat hij soms niet antwoordt als ik iets vraag (met als excuus dat hij zich erg concentreert, pfff) …
Maar hij verovert geheel en al mijn hart, als hij een kokendheet bad voor me laat lopen en me een tasje thee brengt wanneer ik daar in zit. Als hij mijn lichaam insmeert met bodylotion omdat ik zelf té veel pijn heb en té ziek ben, als hij me onderstopt en een kus op mijn wang en mijn voorhoofd en mijn neus en mijn kin en … geeft. Dan wil ik met plezier zijn sokken in de wasmand gooien en zijn bord afruimen ….
Hij kan mij krijgen. (En het is veel te lang geleden dat ik dat zei)
Ziediswiedadieris 
We zijn veel te goed, wij vrouwen…
Lief stukje.
En weer herken ik er dingen van mijzelf (ons) in.
Alleen moet ik de dingen die hij doet of niet doet invullen door andere dingen.
Zou het andersom ook zo zijn vraag ik mij soms af…?
Zouden zij zich ook blauw ergeren aan onze fouten?
(gesteld dat wij die al hebben natuurlijk… *kuch*)
En ook overslag gaan als wij iets liefs voor hen doen?