Leven is een kaartspel 16

Ruiten drie:

Wat klinkt er botter dan: ‘Je mag hem niet gebruiken, dief’?

De waarheid en mijn lange tenen?

Soms zeggen vrienden wat ze werkelijk van je vinden, zonder dat ze het bedoelen en zonder dat ze het weten. Dat is weer een zeer ingewikkelde zin, ik weet het.
Let me rephrase that …

Stel je voor, (we gaan hier zeer hypothetisch te werk!) je kan best verdienstelijk tekenen. (Haha, in mijn geval zeer hypothetisch dus!) Je maakt zelf je kaartjes, je wordt door anderen gevraagd om voor hen tekeningen te maken, af en toe krijg je zelfs een geldelijke beloning voor je werk … kortom: je bent een verdienstelijk amateur.

Stel, je zit ergens met een hoop vrienden samen. Gezellig, drankje, hapje, muziekje … heel gezellig. Vrienden van de vrienden zijn ook aanwezig. Je kent ze niet zo goed, maar het is allemaal heel tof en plezant.

Ineens is daar dé vraag van jarenlange vriend aan niet zo gekende vriend: “Kan jij voor mij eens een ontwerpje maken voor de uitnodiging van mijn bruiloft?”.

Zit je daar met je mond vol tanden en beginnen je tenen te krullen.

Ahum???? Wat vraagt ie nu???? Jij kan dat toch ook? Jij bent daar toch ook goed in? Vinden ze jouw werk dan maar niks? Of niet goed genoeg???

Alles wordt nog erger als je nadien een enorme zaag gaat spannen (zeuren, wil dat zeggen) tegen de partner en dat hij/zij het dan ook nog eens bevestigd. Terwijl die meestal alles ontzenuwt en nuanceert van hier tot Tokio?!!! Hij/zij is óók lichtjes in het achterwerk gebeten.

Ach, in het licht der eeuwigheid, what’s in a name en blablabla …

Waarom kriebelt het dan toch zo? Lange tenen !!!