Soms zeggen vrienden wat ze werkelijk van je vinden, zonder dat ze het bedoelen en zonder dat ze het weten. Dat is weer een zeer ingewikkelde zin, ik weet het.
Let me rephrase that …
Stel je voor, (we gaan hier zeer hypothetisch te werk!) je kan best verdienstelijk tekenen. (Haha, in mijn geval zeer hypothetisch dus!) Je maakt zelf je kaartjes, je wordt door anderen gevraagd om voor hen tekeningen te maken, af en toe krijg je zelfs een geldelijke beloning voor je werk … kortom: je bent een verdienstelijk amateur.
Stel, je zit ergens met een hoop vrienden samen. Gezellig, drankje, hapje, muziekje … heel gezellig. Vrienden van de vrienden zijn ook aanwezig. Je kent ze niet zo goed, maar het is allemaal heel tof en plezant.
Ineens is daar dé vraag van jarenlange vriend aan niet zo gekende vriend: “Kan jij voor mij eens een ontwerpje maken voor de uitnodiging van mijn bruiloft?”.
Zit je daar met je mond vol tanden en beginnen je tenen te krullen.
Ahum???? Wat vraagt ie nu???? Jij kan dat toch ook? Jij bent daar toch ook goed in? Vinden ze jouw werk dan maar niks? Of niet goed genoeg???
Alles wordt nog erger als je nadien een enorme zaag gaat spannen (zeuren, wil dat zeggen) tegen de partner en dat hij/zij het dan ook nog eens bevestigd. Terwijl die meestal alles ontzenuwt en nuanceert van hier tot Tokio?!!! Hij/zij is óók lichtjes in het achterwerk gebeten.
Ach, in het licht der eeuwigheid, what’s in a name en blablabla …
Waarom kriebelt het dan toch zo? Lange tenen !!!
Ziediswiedadieris 
Ik kan dat ook soms hebben over koken of schrijven maar trek me dat niet zo aan: ik steek dat dan ofwel door met een grapje (té eerlijk en cynisch) ofwel denk ik ‘foert, moet jij weten wanneer je mijn driesterrentalenten niet benut’. Hahaha! Jezelf hoog achten, schat, kan geen kwaad! Van valse bescheidenheid is nog niemand rijk geworden! (zegt miss grotemondkleinhartje)
Ik ken dat gevoel wel. En meestal denk ik bij mezelf: ‘och, dan ben ik er ook geen tijd aan kwijt’. Want zo’n werkjes duren meestal langer dan verwacht en ik durf het me al eens beklagen als ik iets dergelijks doe.
Die jarenlange vriend durft nogal, vind ik.
Dat hij/zij die gunst aan iemand anders vraagt, om welke reden dan ook, dat is zijn/haar volste recht, maar het aan iemand anders vragen terwijl jij erbij zit, wetend dat jij dat ook doet, graag en goed…nope, dat trekt op niks.
Als je ’t niet kan loslaten, hem/haar er misschien even over aanspreken? Even eerlijk zeggen dat je dat niet zo fijn vond om te horen…