Ooit, lang geleden, in vér vervlogen tijden, toen de dieren nog spraken en er nog missionarissen rondliepen in het dorp, gaf ik les in het katholieke net. Net zoals bij alles duurde het even voor het tot mijn botte hoofd doordrong dat zo’n jasje me helemaal niet paste. Net zolang als het duurde tot ik doorhad dat in het huidige net ook nonnen en pilaarbijters rondlopen, alleen hebben ze dan een andere naam.
Enfin … vandaag speelt HIStory – Past, Present And Future mijn autoradio te pletter. Jeugdsentiment vermengd met wat ironie. Michael is al jaren mijn vriend niet meer.
Wat heeft het één met het ander te maken, is misschien een rijzende vraag?!
Vandaag realiseerde ik me dat ik ooit de durf had om dit nummer te spelen in een eucharistieviering. Mijn toenmalige directeur was daarvan niet op de hoogte en vond het schandalig. Ik vond het prachtig …
29 kinderen uit een derde leerjaar, in het zwart gekleed, stappen op het ritme van de muziek, naar het altaar met bloemen en planten in hun handen. Ergens halverwege (wanneer de muziek hevig losbarst) rent een klein blond meisje met fleurige linten in haar handen tussen de grote groep door. Dramatisch effect, mensen, jeuj! De ondergang van de wereld gered door een visioen van een prachtig mooi kind. Ja, ja, ik was Paula Abdul, Madonna en Kate Bush in één.
Het meest dramatische nadien was de preek die ik kreeg. Niet van de priester.
Neen, die hadden ze afgevoerd na mijn nummer. Het was mijn baas die vond dat zoiets ‘niet kon’ en dat het getuigde van ‘weinig respect voor de eucharistische waarden en normen’. Ik was toen té erg aangedaan (jong en lomp, ofzo) om mijzelf ook maar enigszins te verdedigen.
Vandaag kwam er spontaan een kriebel in mijn keel naar boven.
Nu vind ik het een redelijk flauw nummer gepaard met veel pathos en overdreven dramatiek. Vandaag zou men er niet meer van opkijken. In het midden van de jaren 90 was het dus ‘not done’.
Ben ik blij dat ik daar geen les meer geef … Heel blij.
Ziediswiedadieris 
Zeg het eens …