Passie

Het trekt me. Aan.

Mensen met een passie. Die helemaal hoteldebotel van iets zijn. Zelfs mensen die tot in het oneindige Delfts blauw of poppen verzamelen, vind ik boeiend. De manier waarop ze er over praten, hoe ze hun leven afstemmen op die passie. Hoe hun ogen glanzen, hoe ze glimlachen, gesticuleren terwijl ze proberen duidelijk te maken wat de kick is, wat hun drive is. Zulke mensen heb ik graag in mijn buurt. Hun lust spat af, op mij en ik drink gulzig, met gretigheid hun vreugde, hun geluk.

Ik voel dat in mezelf ook opborrelen. Iedereen kent mijn muziekpassie, mijn goesting in woorden, teksten, mijn drang naar dansen en zingen. En dan die ene passie die erg persoonlijk is maar door velen in mijn buurt wordt geapprecieerd. Af en toe komt er wel eens een nieuwe passie op. Soms in de vorm van een man of een vrouw die ik ontmoet. Of iets nieuws zoals het bloggen een viertal jaar geleden.

De passie die me momenteel beroert heb ik nog met niemand besproken. Of toch, met 1 persoon die me zo af en toe wat begeleidt bij de keuzes in mijn leven.

Het is een passie die al jaren in me leeft. Dikwijls onderdruk ik haar, omdat ik bang ben en te weinig zelfvertrouwen heb om er voluit in te gaan. Maar ze laat zich niet wegduwen, ze blijft me ‘kwellen’, ze achtervolgt mij.

Ze wordt me ook al toegekend door anderen. Jij bent … jij kan … jij zou …

Mezelf volledig in die passie onderdompelen, het bad van de goesting nemen … dat trekt me. Weg en heen, weer en terug. Ik kan de stappen die ik moet nemen nog niet onderscheiden. Ik verzeil in een droomwereld die mijn toekomst kan zijn. Maar ik moet realistisch blijven. Vandaar dat ik het nog niet vertrouw.

Het is een passie die mijn beroep zou kunnen worden. Maar ik ben nog te klein, nog te groen. Toch ga ik stilaan proberen mijn geluk te zoeken … een cursus wenkt. In de verte.

Ik reik. Net buiten bereik. Ik blijf reiken. Ooit kom ik er wel.

En dan vertel ik over mijn passie. Dan mag deze gulp van goesting stromen.

Ik hou u op de hoogte.