stond ik ‘Annie’s song” te zingen op de zolderkamer van Jan. Zijn passie voor muziek zat er toen al hevig in. We verloren elkaar volledig uit het oog, aangezien ik aan een nieuw begin begon en hij familiaal verankerd zat in dat ouwe leventje van mij.
Lange tijd dacht ik niet aan hem. Volgend artikel deed me weer even wandelen langs herinneringslaan. Ik bewonderde hem mateloos omdat hij de remix maakte van een aantal nummers. Bijgevolg kwamen mijn toenmalige vrienden en ik regelmatig in obscure discotheken waar Ray en Anita wel eens optraden. De muziek was absoluut niet mijn ding. Hersenloos amusement vond ik dat.
Heden ten dage (vorige leven afgeschud enzo) merk ik dat ‘muzikale indoctrinatie’ écht werkt. Ik kende alle teksten uit mijn hoofd en vond het zelfs leuk. Al headbangend “Get ready for this” meezingend achter de computer. Jeugdsentiment heeft geen grenzen.
Jan is ondertussen een grote meneer in Nederland en helemaal ‘into’ dance, mij waarschijnlijk al lang en breed vergeten. Vorige levens zijn daar trouwens voor gemaakt. Om te vergeten. Maar toch …
*O ja, Jan, mocht je dit ooit lezen, die cd van James Taylor mag je me na 12 jaar nog altijd teruggeven*
Ziediswiedadieris 
Zeg het eens …