In veel profielen van veel blogs staat dat het blog gebaseerd is op louter hun eigen mening en dat hun werkgever er niks mee heeft te maken. Ik herinner me wel een aantal verhalen van ontslag door blog en vorig jaar las ik bij Blogologie ook al een soortgelijke situatie in eigen land.
Dat zou ik heel straf vinden, moest ik worden ontslagen omwille van mijn uitingen over mijn job. Toch sluipt er een greintje twijfel binnen. Mijn werkgever van dit jaar was op de hoogte van het bestaan van mijn blog, mijn nieuwe collega’s lazen af en toe wel eens mee. Ik schreef zelfs over hen. Allemaal in de beste verstandhouding en bloemengeur.
Dit jaar was ik ook niet zo gefrustreerd wat mijn werk betreft. Ik voelde me geapprecieerd, gewaardeerd en vooral gerespecteerd. Zelfs bij meningsverschillen werd het volwassen opgelost, met een goed gesprek, zonder iemand in emotie te duwen of te vernederen.
Aangezien dat nu voorbij is en ik dus terug voor de klas moet gaan staan, heb ik effectief wel meer schrik om mezelf hier bloot te geven. Ik wéét namelijk niet welke mensen mijn blog lezen. Eén collega leest mee, maar zij werkt al 2 jaar niet meer bij ons én is ondertussen ook één van mijn beste matekes geworden. Daar zit de schrik niet in.
Neen, ik vrees dat de frustraties en het onbegrip weer huizenhoog zullen meespelen. Soms heb ik het gevoel in een kleutertuin te zitten en zelf het kindje te zijn dat gepest wordt of nét de bullebak is. Je hebt nu éénmaal verschillende golflengtes, dat kan ik nog aanvaarden. Maar het feit dat sommige mensen echt geméén kunnen zijn én vooral achter mijn rug zich te pletter amuseren met mijn persoon … mmm, daar ben ik niet zo’n straffe in.
Misschien trek ik het mij ook wel wat te hard aan. Lange tenen, overgevoeligheid, snel in mijn … gebeten. Yep, ik ken mezelf wel.
Wat ik me afvraag, zou ik hiervoor nu ontslagen kunnen worden?
Want zij kunnen zich niet verdedigen als ik hier iets over hen schrijf. Maar ja, u weet toch ook met geen geweld waar ik tewerkgesteld ben? U kent hen toch niet?
Twijfel, yep, twijfel.
Dus bij deze:
Alles wat hier staat is mijn eigen opinie. Het wordt niet nagelezen of goedgekeurd door mijn werkgever voor het on-line komt, en ik bied geen enkele garantie voor kwaliteit of correctheid.
Mijn werkgever is het niet noodzakelijk eens met wat ik schrijf, en het spreekt vanzelf dat hij dan ook op geen enkele wijze aansprakelijk kan zijn voor wat ik hier publiceer.
Gepikt bij Michel. (Magda?)
Ziediswiedadieris 
Hehe, ik heb de mijne ook gepikt bij Michel. Ik had hem een mailtje gestuurd toen en dat was ok.
Maar ik snap je vrees wel een beetje. Ook bij mij op het werk lezen veel collega’s mijn blog, maar tot nu toe heeft het mij nog niet in de problemen gebracht. Hopelijk blijft het zo natuurlijk.
Als je al weet dat er collega’s meelezen, dat is dan toch al iets
Bij mij was de reden van mijn ontslag zuiver een machtskwestie, maar wanneer me de mededeling gedaan werd, werd toch maar eventjes fijntjes aangehaald “en wat je allemaal op die blog van jou schrijft…”. (K. had dan ook nul komma nul gevoel voor humor.) Terwijl ik nooit ook maar ergens vermeld had waar ik werkte of wat ik deed.
Ik hou bewust mijn werk zoveel mogelijk buiten mijn blog. Als het echt te erg zou worden, zou ik een aparte blog beginnen denk ik. Een frustratieblog of zo.
Ik pas in ieder geval toch goed op aan wie ik toevertrouw dat ik een blog heb en onze namen zullen er ook nooit op verschijnen.
Ik blog niet anoniem, maar ik zal er wel voor oppassen dat ik geen mensen persoonlijk raak.
Ik ben voorzichtig met wat ik schrijf over mijn werk. Heb wel in het verleden enkele frustratielogjes geschreven, maar houd het over het algemeen heel neutraal, omdat ik niet zeker weet wie er meeleest (ook al zal ik mijn adres nooit aan collega’s geven) en ik niet in de problemen wil komen. Denk niet dat zo’n disclaimer dat kan voorkomen.
[…] Deze blogster vroeg zich een aantal dagen geleden terecht af hoe het bloggen zich verhoudt tegenover je job. Voor mijn ontslag schreef ik ook regelmatig stukjes over mijn werk, mijn collega’s of mijn bazen, maar eerder om me af te reageren, voor mezelf. Of ik mailde die dan door aan een select groepje goede verstaanders. Dus ik legde me voorzichtigerwijs toch wel wat zelfscensuur op. Ik publiceerde die stukjes niet op mijn blog. Gisteren bij het opruimen van mijn mailbox stootte ik op zo’n berichtje. Jullie mogen nu meelezen. Ontslaan kunnen ze me niet meer. […]
Persoonlijk heb ik geen behoefte om mijn collega’s te vertellen over mijn blog. Ook al komen we allemaal supergoed overeen, geen van mijn 15 collega’s zullen ooit tot mijn vriendenkring behoren. Vrienden kies je zelf, collega’s niet. Een groot verschil, vind ik.
Werkgerelateerde schrijfsels beperk ik tot een minimum, dat lijkt mij het veiligst.
Mijn collega’s en zelfs mijn baas lezen mijn blog. Ik ben leerkracht en er zijn ooj ouders van de school die mijn blog lezen. Dat is soms een vreemd gevoel maar toch schrijf ik wat ik wil. Dat levert nooit problemen op, vooral natuurlijk omdat ik er graag werk en het allemaal fijne mensen zijn die nooit iets negatiefs over zichzelf zullen lezen bij mij.
Onlangs gebeurde dat echter wel. Iemand met veel macht, die me niet persoonlijk kent, nam aanstoot aan iets wat ik schreef en dwong mijn werkgever me te vragen het artikel te verwijderen.
(geïnteresseerden kunnen het hier lezen)