Tamtamtieris. Nu vraag ik je: Tamtamtieris.

Zo noemt hij me vandaag.

Hij is zot! Zot!

Van mij. 😉

Censuur

Van sommige mensen weet ik dat ze hier ‘mee’lezen. Dan bedoel ik mensen die me af en toe eens in techt zien. De meesten zijn daar zeer zwijgzaam over. Vinden ze het hier maar stom of belachelijk? Of begrijpen ze misschien dat Tantieris en de échte Iris soms niet één en dezelfde zijn? Ik hoop het laatste.

Toch voel ik dat ik weer rekening begin te houden met deze mensen. Mijn vorige blogje sloot ik af omwille van die reden. In het dagelijkse leven afgerekend worden op wat ik hier neerschrijf vind ik niet netjes. Anderszijds hebben zij misschien ook wel een punt wanneer ze vinden dat het ook niet helemaal proper is dat ik hier ‘publiekelijk’ mijn gal spuug. Dat kan ik absoluut begrijpen. Mijn gal is meestal niet van het aangename soort. (Alsof er zo’n gal bestaat)

Het blijft wankelen. Het is een dunne lijn waarop ik balanceer.

Soms is het dus goed dat ik weet wie er meeleest.

En dankzij twitter kon ik een paar weken geleden serieus mijn gal spuwen. Ik was zo kwaad en zo verontwaardigd dat ik bijna een vlammend, woedend, galgevuld bericht schreef. Nét op tijd herinnerde ik me dat ik sedert een paar weken weet dat de desbetreffende persoon meeleest.

Ik probeer het dus op te lossen via mail. Dat lukt niet echt. Sommigen mensen zitten nu eenmaal niet op mijn golflengte en hebben andere normen en waarden. Wanneer het dan wat wordt weggelachen, voel ik de woede en het onbegrip weer opkomen.

Ik moet het echter zeggen, dat gaat nu eenmaal niet anders. Ik heb er echt geen zin in om de rotzooi van een ander op te lossen. Dat doen ze zelf maar.

Tot ik natuurlijk gedwongen word …

Misschien toch maar eens vurig pleidooi schrijven?