Zoonlief op zijn hurken achter de winkelkar aan de kassa.

Leuke Colruyt-meneer verschuift de kar, ziet hem zitten:

– Helaba, een kindje achter de kar.

Ik glimlach:

– Ja, en dat heb ik niet hier gekocht.

Soms kan ik toch zo’n onnozele flauwe grappen verkopen.

Maar een glimlach van die leuke meneer deed deugd.

Postgeheimen

Frank, onze postbode, is een goede man. Door weer en wind bezorgt hij ons rekeningen, boetes, tijdschriften, kaartjes. Zonder mankeren, steeds paraat.

Hij heeft vakantie, denk ik. Want sedert een aantal weken neem ik af en toe zijn job over. De familie V. heeft namelijk hetzelfde huisnummer als wij. Alleen ligt hun straat parallel met de onze. Het achtervoegsel ‘laan’ hebben we ook gemeenschappelijk. Dat zorgt er blijkbaar voor dat we regelmatig hún rekeningen, hún boetes, hún tijdschriften en kaartjes in ónze bus krijgen.

Urgentie in het terugbezorgen is ook belangrijk. Normaal gezien red ik de “familie V.- post” van de openingsdood door ze elders te leggen dan het dagelijkse postbakje. Manlief bekijkt namelijk nooit het adres. Ik doe een eerste selectie. Vandaag echter vergeten. Bijgevolg: manlief opende pijlsnel de grote witte envelop bestemd voor mevrouw V.

Hij begon te lachen toen ik hem vroeg of het belangrijke post was. Want nu was het wel wat moeilijker om die envelop nog in hun brievenbus te steken.

“Tja,” zei hij met een monkelende lach, “misschien dat het voor die mevrouw wel belangrijk was?!”

Nu wil ik dus beslist weten hoe mevrouw V er uit ziet. Want zulke geheimen wil ik van weinigen weten.