Wanneer de zon ondergaat, maar in uw hart begint te gloeien als een stoveke in de winter.

Vrienden hebben is heerlijk. Heerlijke vrienden zijn zalig. Echte vrienden zijn onontbeerlijk.
Zo van die mensen waarbij ge moogt lachen tot de zever uit uwe mond loopt. Waarbij ge tranen moogt krijgen omwille van supersentimentele schoonromantische zonsondergang. Bij wie ge, zonder problemen, een heel fles witte wijn mét draaidop op uw eentje soldaat maakt. Waar ge, stiekem zonder medeweten van het ‘hotelmanagement’, in uw onderbroek en t-shirt op matrassen op de grond, blijft slapen.
Die met liefde hun tandpasta en chocopasta delen wanneer ge ’s morgens nog steeds in dezelfde onderbroek aan de ontbijttafel zit.
Van die vrienden die ge wilt platknijpen uit liefde maar waar ge dan toch maar afblijft, want uw lijf zegt altijd veel te veel. Dus doet ge dat maar met hun dochter die uw zoon ook bijna opvreet van vriendschap.

Wanneer de zon in hun ogen schijnt, omdat gij in de buurt zijt.

’t Leven is schoon, zo schoon.