– Mama, ik zou graag die film van de Turtles hebben.
– TJa, jongen, ik weet niet waar ze die verkopen.
– In de Colruyt, natuuuuurlijk. (met een zware Franse r)
– Tja, dat moet ik eens met papa bespreken. We kopen niet zómaar films, schat.
“Wanneer je zonder wieltjes kan fietsen.”
“Wanneer je ’s nachts helemaal droog bent.”
Het ligt op mijn lippen. Maar ik slik het meteen in. Wat is pedagogisch verantwoord?
Zijn verjaardag is net gepasseerd. Sint en Kerst duurt nog zo lang. We willen niet té hard verwennen (wat bij één kind iets sneller gebeurd, denk ik toch). Dus een ‘gelegenheid’ zou van pas komen. Wat kies je dan?
Schoolgerelateerde geschenken zijn niet van mijn gewoonte. (Goede rapporten enzo, sorry, maar ik vind het niet meteen dé beste situatie om een cadeautje te geven.)
Wat kunnen we dan verzinnen?
Opvoedingsdilemma’s. Ze komen hoe langer hoe meer voor.
Ziediswiedadieris 
Ik weet natuurlijk niet hoe oud die spruit van jou is. Maar ik zou zeggen. Als je iets heel graag wil dan moet je jezelf er voor inzetten.
Werkjes doen, helpen etc en zo sparen voor wat je wil.
Of ben ik dan ouderwets?
Film kopen? Downloaden! En dan zeg je tegen je spruit: “Wat een toeval, deze namiddag wordt de film op televisie vertoond en jij mag kijken!”
Was getekend
Als niet-verwend enig kind zou ik zeggen: koop de film maar hou hem nog een beetje geheim. En als hij dan eens heel braaf of lief of helpend ofzo is geweest, iets waarvan je vindt dat het wel beloond mag worden, kan je de film geven. Zonder hem op voorhand ook maar iets te zeggen of beloven. Dat lijkt mij wel pedagogisch verantwoord.
Ik koop nogal gemakkelijk van die dingen voor ons kinders. Zonder reden. Soms te. Maar wanneer ze er achter beginnen te zagen dan helemaal niet. 🙂
Wat Karen zegt, lijkt me eigenlijk wel een goed plan.
“zomaar” cadeautjes zijn de leukste cadeautjes. Omdat ze onverwacht komen zonder reden van iemand die u graag ziet!
met vijf kinderen ben ik vrij streng… kadootjes komen eigenlijk nooit zomaar. verjaardagen en sinterklaasfeest zijn prima gelegenheden. maar ja, dan krijgen ze ook een hele stapel (iedereen geeft hem/haar een kadootje en omdat ze in twee gezinnen leven schiet het lekker op). dus als je ‘maar’ één kind hebt kan je er op een heel andere manier mee omgaan.
het enige waar opvoeden om draait is: grenzen stellen en je daaraan houden. hoe die grenzen uitvallen is voor iedereen anders…
Ik sluit me aan bij Miquell. Geef er desnoods een draai aan en zeg dat het is om het einde van de grote vakantie te vieren of zoiets.
Ja, in de wereld der (jong)volwassenen wel ja, maar op die leeftijd lijkt dat “ik vraag dus ik krijg”
Heel onverwachts je spruit verrassen, zomaar, zoals Miquell zegt. Er hoeven niet altijd taken of gelegenheden aan vast te hangen. Soms eens een prestentje, zomaar uit het niets. Voor je kind, omdat je’t gaarne ziet.