Papa Wej

Vandaag zag ik hem weer.

In de tuin. Terwijl ik mijn groenafval op de composthoop ging gooien. (Alsof dat belangrijk is)

Heel klein. Heel wit. Fladderend in mijn rechterooghoek. Ik stopte. Omdat ik het haast niet kon geloven. Mijn eerste vlinder, deze zomer. Nu, op dit moment.

Zoals gewoonlijk streden de tranen weer met de lach. Ze wonnen beide. Biggelende glimlachjes gleden langs mijn wangen. Daar was hij. Mijn vriend.

Mijn grote vriend die over me waakt. Ergens.

Hemel of aarde. Dat weet ik niet zeker.

Maar ik ben overtuigd van zijn kracht.

Zoiets zegt me dan: Alles komt goed. Geloof in jezelf. Alles komt goed.

Met een tasje thee tegen manlief in de zetel gezakt. Zijn glimlach omhelst me. Hij is mijn huidige vriend. Die over mij waakt.

Ik ben rijk. Heel rijk.

Beveiligd:

De inhoud is beveiligd met een wachtwoord. Vul het wachtwoord hieronder in om hem te kunnen bekijken:

Wachtwoord:

Even

Eigenlijk is dit meer een twitterbericht, zo van het linken enzo, maar ik vond dit zo prachtig …

Even vereeuwigen op mijn eigen plekje. Even ademen en genieten. Zo mooi! Groove is immens goed.

En dit is een pareltje.

Ontelbaar lief, en meer

Nu ik verder van je armen slaap
en jij zoveel dichter bij mijn dromen
Hoop ik dat wat is geweest
verbleekt bij wat moet komen

Dat ik vergeet hoe zacht wij net gewassen waren
hoe zoet jouw lippen konden zijn
Dat altijd een tweede keer kan lijken
en echter in de schijn

Maar hoe goed ik ook vergeten kan
al bleef ik tellen tot m’n dood
In de som van mijn verloren liefde
ben jij oneindig veel te groot

Money, money, money

Geld. In mijn idealistische periode was ik volledig overtuigd van het on-nuttige aspect van centen. Geen BMW onder mijn gat, geen villa rond mijn goedkoop uitgedoste lijf. Ik ging geen dure reizen ondernemen en zou altijd en eeuwig oneindig veel doneren aan goede doelen.

Een wilde reactie tegenover de rest van mijn ietwat goed-voorziene familie.

Dit jaar had ik het nogal mager. Halftijds werken in een onderwijssysteem is geen vetpot. Of toch niet voor de levensstandaard die ik de laatste jaren gewoonwerd. Geen bezoekjes aan de schoonheidsspecialiste (wat ik toch zooo fijn vind), een goedkope coupe bij mijn kapper, films in de Colruyt (toch altijd zooo goedkoop) laten staan, geen etentjes meer, geen uitspattingen op het gebied van kledij. Gelukkig dat ik me steeds te buiten ga in H&M en C&A.

Wat ik het ergste miste, was het zomaar kopen van flessen champagne, cd’s en boeken. Daar heb ik echt hartzeer van gehad.
Ik kwam tot de ontdekking dat ik een dure madame ben. Met een zekere snobistische inslag. En een ongelooflijke nonchalance wat geld betreft. Het jaar dat ik alleenstaande was, lijkt een zeer vér verleden. Toen was het ook niet gemakkelijk.

Ik ga dus werken … voor het geld. Als ik mocht kiezen, blogde ik de hele dag. Zat ik de hele dag achter mijn computer vanalles op te zoeken, te surfen enz.
Helaas, pindakaas … dat is niet realistisch gedacht. Dus ik ga terug voltijds werken.
Als een decadente mens een dak wil, een dure reis én een schandalig duur feest … dan moet daar voor gewerkt worden.
Gelukkig heb ik een job met keischoon uren, ongelooflijk veel verlof en bijna niks te doen dus totaal geen stress.
*slik, slik, slik*. Wat zeggen ze ook al weer van het onderwijs????