Encounter of the coldest kind

Een man met passie. Niks onderkoeld of ijzig. 🙂

Bij de eerste handdruk was er wat schroom van mijn kant. “Hallo, ik ben Tantieris”, het lag/lach op mijn lippen. De aanwezigheid van mijn directeur zorgde voor de nodige gereserveerdheid. Geen bloggebeuren op mijn werk, dus.

Na 10 minuten was ik totaal vergeten wie Marc is en wat Tantieris daarmee te maken heeft.

Voor mijn klas stond een man met een missie. Te praten, gesticulerend, grapjes makend. Hartstochtelijk sprekend over zijn missie naar Antarctica. De leerlingen geboeid en aangetrokken door zijn enthousiasme.

En ik was gewoon Juf Tantieris. De helft van de tijd bestudeerde ik de snoeten van mijn rakkers en genoot ik van hun open monden, hun gemotiveerde vingers in de lucht.

Ondanks mijn passie voor passie inhaleerde ik wederom de nodige gereserveerdheid toen Marco stopte met praten. Mezelf dwingend om mijn arm níet rond zijn schouders te slaan.

Wildenthousiast ben ik: door het project, door de inhoud, de vorm en door de man die het verwezenlijkt. Het gaat tof worden. Ik voel dat. In de toppen van mijn tenen, in mijn wimpers, in mijn botten …

Het gaat tof worden!

Regen en ons dak

Twitteraars mét mij kennen de doffe ellende waar ik deze zomer door moest. Hels was het. Zowel voor mij als voor hen. Zij moesten namelijk twee, bijna drie, maanden mijn gezeur, gezaag, gejammer, gezever, gekreun en gesteun doorstaan. Met als één onderwerp: de regen en ons dak.
Vandaag kan ik met veel plezier zeggen dat het niet meer binnen regent.
We zwijgen over de schimmel en de schade die is ontstaan. (waarbij ik manlief wil herinneren aan het feit dat hij de verzekering nog moet bellen)

We verheugen ons in noorderbomen, daklatten, boensels en pannen.
Terence mét ons. Jihaa!