Het groene monster

Mijn oudste/langste en (letterlijk) toch kortste vriendin kent mij al meer dan 30 jaar. 34 jaar, om juist te zijn. Kleuterschool, lagere school, deel van het secundair, normaalschool en zelfs het eerste jaartje werken: samen, wij twee.

Euh, neen … er liepen nog een heleboel andere mensen rond. Veel te veel naar mijn goesting.

In het vierde leerjaar kreeg ik heel veel straf. Ik had namelijk een ander vriendinnetje van I. over mijn rug gezwierd. Pure colère, woede in de derde graad, razernij in tsunami-vorm.

Het tweede middelbaar was toneel van een andere knokpartij. Verbaal deze keer. (Gelukkig maar) Vriendinnetje I. was dik bevriend met D. (Waarbij ik me nu ineens realiseer dat ik nadien alleen maar slechte ervaringen had met vrouwen die D. heten. Domme D’s)

JALOEZIE. Het groene monster. Ik heb daar last van.

“Ik ben Tantieris en ik ben een groen monster” (’t Lijkt hier de AA wel?)

Indien je het woord in de Vandale opzoekt, vind je mijn naam erachter. Ik weet het, ik weet het.

Onzekerheid is de grootste troef van die groene draak. Zijn neusgaten zijn een radar voor dat gevoel. Hij ruikt, hij snuift en wéét: “Daar kan ik mijn slag slaan.”

Na een aantal jaren zware therapie (ahum) kan ik zeggen: “Ik ben Tantieris en ik versloeg het groene monster. Blootsvoets, blootshoofds, barehanded …”

Het deed zeer. Soms steekt het nog eens de kop op maar mijn excalibur staat klaar. Want heden ten dage bén ik een groen monster dat draken verslaat.

“Ik ben Tantieris, maar eigenlijk heet ik Shrek.”

En ik win!

(btw. I. ziet mij nog altijd graag. En ik haar nóg liever)