– Schoon uren.
– Veel verlof.
– Perfect om te combineren met een huishouden.
– Goed verdienen.
Yep, yep, allemaal waar. U heeft groot gelijk. De cliché’s van het onderwijs, ze zijn waar. Na een jaar ‘buiten’ het onderwijs geef ik het toe. *steekt even de ogen terug in de kassen bij mensen die me al minstens 16 jaar kennen*. Wie had ooit gedacht dat ik zoiets zou toegeven?
Maar sedert een aantal weken weet ik weer waarom ik mijn job één van de zwaarste vind.
Ik werk namelijk jaarlijks met een zeer grote hoeveelheid mensen samen. Mensen die allemaal ontzettend veel persoonlijke aandacht vragen. Mensen die continue beroep doen op mijn innerlijke kern. Mensen die soms denken dat de greenwichmeridiaan door hun …. loopt. (Die laatste zijn de ergste én de reden dat ik er even tussenuit piepte)
Stel: je hebt een klas (zesde leerjaar) van 22 kinderen. Dat zijn 22 leerlingen én (in het beste geval) 44 ouders. In deze tijden van severiteit kan dat laatste getal gemakkelijk oplopen tot 50 of 60 (co-papa’s en mama’s enzo).
Het is mijn overtuiging dat al die mensen recht hebben op mijn volste belangstelling. Hun (stief ofzo)kind zit in mijn klas. Het is de bedoeling dat hij/zij naar het secundair gaat én daarbij de meest juiste optie neemt.
Je mag er bovendien nog bijrekenen dat ongeveer 1/3 van de klas de goeie keuze maakt, 1/3 plotseling naar de Latijnse moet (want ze kunnen toch nog altijd afzakken indien het niet lukt), 1/6 van de klas er geen moer om geeft waar hij/zij volgend jaar terechtkomt en dat het laatste deel van de klas wordt gedwongen de keuze van moeder of vader te volgen. Cru gesteld, ik weet het. Grosso modo komt het daar toch op neer.
Voeg aan het optelsommetje ongeveer een 3 à 4honderd bladzijden per dag te verbeteren. (dat zijn geen academische papers, hoor)
Ik merk dat zoiets me opslorpt. Het vergt veel energie. 1 op 4 kinderen heeft leerproblemen. Ook dat voel ik stevig aan.
En dan moet ik kiezen: ofwel word ik weer ziek en klopt de burnout aan de deur, ofwel trek ik het me allemaal wat minder aan en probeer ik in realiteit te zien waar ik iets kan doen en wat ik moet loslaten.
Niet simpel voor mij. Mijn vuur brandt, om hen te helpen. Omdat ik (verdomme) al veel te veel kinderen in mijn klas kreeg die zich slecht in hun vel voelen, die in de knoop zitten, die met zichzelf geen blijf weten. Maar alle praktische rompslomp absorbeert de tijd die ik daaraan zou kunnen besteden.
Hela, hola … dit is heus geen klaagzang. Mijn job heeft ongelooflijk prachtige momenten.
Ik stel het gewoon even vast. (en misschien wel een aantal onderwijsmensen samen mét mij)
Maar u ben een goede muur. Zo eentje als er in Jeruzalem staat. Mag ik mijn briefje tussen uw stenen steken? Want bij u komen alle mensen, culturen, persoonlijkheden samen. Mag ieder zichzelf zijn en respecteert men elkaar. Das fijn, das schoon … daar zou ik willen aan werken.
Idealist? Ikke? Neeeeje 😉
Ziediswiedadieris 
spant gij gerust uw zaag. 22 kinderen. 44 ouders en 44 stiefouders. ge moogt ze allemaal hebben met heel het verlof erbij. respek.
“Omdat ik (verdomme) al veel te veel kinderen in mijn klas kreeg die zich slecht in hun vel voelen, die in de knoop zitten, die met zichzelf geen blijf weten.”
Ik geloof dat we allemaal wel zo waren in school. Niemand doorloopt zes jaar school als een zonnetje. Ik heb me ook wel eens mottig gevoeld en aandacht/steun van een leerkracht kan deugd doen, maar daar trek je je heus niet alleen aan op. Het meeste moet van hun vrienden komen en hun leefomgeving en dat zijn zaken waar je als leerkracht (volgens mij) weinig vat op hebt…
Ik heb daar respect voor, echt waar. Ik zou niet willen ruilen, zelfs niet voor de schoon uren en het verlof. Ik raak al overprikkeld van een wachtkamer vol kinderen op een woensdagmiddag. Ik wil nog minder ruilen met mijn dochter…voor een klas van 3-jarigen staan. Het trekt mij echt niet aan. Ik kan me perfect voorstellen dat leerkrachten een burnout krijgen. Chapeau!
Mijn vrouw … allez ja , niet dat we getrouwd zijn, maar vriendin klinkt zo weinig en partner klinkt zo bekakt en zo ….
De “die van ooooons” 🙂
De die dus, die staat ook voor de klas en heeft om dezelfde redenen voor een derde optie gekozen: part time gaan werken (en haar klas bijgevolg moeten delen met een andere part-timer)
’t schijnt daar in’t school veel voor te komen; leerkrachten die minder gaan werken omdat een full time gewoon te zwaar weegt om lang vol te houden.
Niet dat ze daarom minder in ’t school zit, hoor … zij zit even veel in ’t school dan ik achter de PC – en dat wil wat zeggen.
Ik kan er met mijn hoofd eigenlijk niet bij, maar dat is natuurlijk het mooie van een passie: dat moet je niet rationeel kunnen verklaren 🙂
Fantastisch dat er nog mensen met passie zijn, en nog meer fantastisch is dat die passie niet bij iedereen dezelfde is.
[…] Tantieris […]
Heb in mijn blog gelinkt naar dat van jou, want ik kan het niet beter zeggen.
Ik heb nog een argument tegen mensen die het onderwijs toch zo mooi vinden: ‘Mevrouw, ik heb dagelijks klassen van 30 vijftienjarige pubers voor mijn neus, voor een vak als Latijn. Ruilen?’
Meestal zwijgen ze dan snel :-p En toch zou ik het voor niks anders willen ruilen. Passie en hartstocht, en veel.
Deze toon ik eens aan mijn vrouw. Zij staat in het middelbaar.
Als ik soms tieners bezig zie en hoor op de trein, vraag ik me af hoe ze het doet.
zoals jou mogen er meer rondlopen… ik wens voor mijn twee dochtertjes (nu in het eerste en derde leerjaar) leerkrachten met deze houding.
Mijn mama en mijn zusje staan allebei in het onderwijs, en met evenveel passie en vuur als jij. Ik verdedig ze steeds ook vurig in de ‘cliché-debatten’ want inderdaad: ondanks al die verlofdagen enzo is het verdorie een zware job. En ook ik snap vaak niet hoe zij en ook jij het volhouden. Chapeau dus!
natuurlijk wil ik dat briefje tussen mijn tenen steken. kom maar op. 😉
In het Onderwijs staan is een roeping. Mijn deerne geeft les in het secundaire onderwijs alhier en het gaat haar goed af maar het kost hopen energie. Ze houdt er nogal rare opvattingen op na maar die zijn ook haar redding.
“U krijgt allen een tien.” verkondigt ze bij de aanvang van het schooljaar, “Dus daar zijn jullie al vanaf. En nu gaan we beginnen met iets bij te leren”
Ongelofelijk maar waar, die hormonale tijdbommen reageren daar ontzettend positief op.
Was getekend
Voor de leraars (mannen én vrouwen) niks dan respect. Je moet het maar doen met zo’n hele klas. Ik zou er geen beginnen aan zien.
En wat dat idealist zijn betreft: je kan nooit alles goed doen voor iedereen. Als je dat wil, dan is het al vanop voorhand een verloren zaak. Eigenlijk moet je blij zijn met alle ‘overwinningen’ en je daaraan optrekken. Anders word je doodongelukkig. En dat willen we niet, hé 😉
zo’n blogje lucht toch op he
“…ofwel word ik weer ziek en klopt de burnout aan de deur, ofwel trek ik het me allemaal wat minder aan…”
U zegt dat die keuze niet simpel is voor u, dat uw vuur brandt om hen te helpen omdat je (verdomme) al veel te veel kinderen in je klas kreeg die zich slecht in hun vel voelen, die in de knoop zitten, die met zichzelf geen blijf weten maar dat alle praktische rompslomp de tijd die u daaraan zou kunnen besteden opslorpt…”
Mijn mening?
Ik geloof dat je veel te veel van jezelf (energie) in al die mensen stopt, omdat je (als gevoelig persoon) altijd en voor iedereen het beste wil.
Het is een supermooie eigenschap om open te staan voor anderen maar u mag er zelf niet onder lijden.
Het is niet de taak van een leraar/lerares om continu psychisch open te staan voor zoveel mensen, een heel jaar lang, dag in dag uit? Al die leerlingen en al die ouders, “die allemaal ontzettend veel persoonlijke aandacht vragen en continue beroep doen op uw innerlijke kern”, daar ga je als leraar zelf aan ten onder, u ondervond dat al.
U kan observeren en uw hulp bieden door hen door te verwijzen. Je zou niet mogen toelaten dat je jezelf mentaal laat leegzuigen, vind ik, want op den duur kan je je onmogelijk nog voor de volle 100% concentreren op je job: en dat is lesgeven.
Ik ben per 1 september ook begonnen in het onderwijs. Nog niet veel gezien van de ‘schoon uren’! Veel courage, collega!