Op de grond gerold. Handen krampachtig op mijn buik geklemd. Mijn mond wijdopen. Tranen in mijn ogen.
Ik hoorde mezelf net tegen de kat spreken: “Neen, poes, niet zeuren. Je krijgt eten zogauw onze papa thuiskomt.”
Onnozel, slappe lach, hik.
“Onze papa”, das die van zoonlief. De kat haar papa is onbekend. En dus zeker niet manlief.
Onnozel!
Ziediswiedadieris 
ik wist het wel dat het er ooit eens van ging komen maar je weet de pappie is van mij hé.
Ik spreek tegen den Winnie ook over ons papa. 😉
Hmm, dus dat maakt WinnieDePoes dan eigenlijk mijn broer. Interessant. Hehe.
Ai ai, Tantieris, je gaat toch geen zo’n mama-papa-gezinnetje worden, hé? 😉
het is zelfs bepaald gênant als ge het tegen vriendinnen op kaffee hebt over ‘onze papa’ als zijnde uw lief, de vader van uw kinders. ik heb het twee keer meegemaakt en hoop dat het daar bij zal blijven. heel onnozel!
Wat antwoordde de poes?
Was getekend