Sentimenteveel

Mijn wenkbrauwen gaan automatisch de hoogte in. Ik draai met mijn ogen. Djeezus, wat een onzing. Flauwekul, zever, …. komaaaaaan, een mens is intelligenter dan dat.
Zeker nadat Freaky.be deze blog postte. Kán een mens nóg meer faken????

Vandaag vind ik bij blogs of the day deze blog.

In één keer begrijp ik mensen die Celine draaien op begrafenissen en trouwmissen en doopvieringen. Ze drukt soms uit wat mensen zelf niet kunnen zeggen. Op een dramatische manier. Maar op sommige momenten in je leven grijp je graag terug naar het pure sentiment. Dan is alles rauw en open. Zachte, zeemzoeterige, watterige muziek kan dan een pleister zijn.

Ik kan nog steeds niet naar haar luisteren zonder de suikerspin te voelen. Maar respect … voor alle mensen die verdriet hebben en kunnen huilen. Op één of andere manier, die ik het liefst diep verborgen houd, doet ze dat ook met mij. Dus ik kijk niet …. maar aanhoor haar. Laat het maar eens sijpelen. Vanbinnen en vanbuiten.

Aso-ciaties

Wanneer ik haar zie, denk ik háár er ook meteen bij. Als ik zijn foto’s bekijk, besluipt me het groene gevoel.

Mijn hoofd distancieert hen van haar … zij, die me opfrommelde als een prop kladpapier en nadien met verbitterde arrogantie in de vuilbak smeet. Zij, die zichzelf omfloerst met voorgewende gevoeligheid, maar vanbinnen harder is dan een kokosnoot. En net zo moeilijk te splijten en te doorgronden.

Ik denk háár er telkens bij. Bij elke ontmoeting, bij elk bericht. In mijn hoofd niet, maar in mijn lijf wel.

Soms mijd ik hen daarom. Terwijl ik dikwijls zo geniet van hun helende aanwezigheid. Want zij is veel zachter dan háár en hij is puurder dan zwarte roddels kunnen kleuren.

Wat zal er het zwaarst doorwegen? Verstand of gevoel? Wil of onkunde?